در راه نهایی زندگی ام..
خویش را تنها نمیگذارم ..
حتی اگر تنها ترین انسان بر روی زمین باشم..
دگر خویشتن را فراموش نخواهم کرد..
تنها ویژگی این مصائب این است..
یاداوری کسی که تا ابد خواهی داشت..
خودت..
گاه دیوانه میشوی..
گاه تفریح بی مورد میکنی..
گاه تنهایی میکشی..
گاه میخندی..
گاه اشک میریزی و خود را در اغوش میکشی..
گاه ساعت ها با خودت بحث میکنی...
و به نتیجه میرسی..
در این میان..
هیچ وقت نه سخنی خواهی شنید..
نه شایعه ای..
نه مقایسه ای نه قضاوتی..
چون هیچ گاه خودت..
پشت سر خودت..
سخنی نخواهی گفت..
هیچ گاه..
خودت را قضاوت نمیکنی..
هرچقدر هم که تنها باشی..
هر چقدر هم ناراحت باشی...
خودت برای خودت میماند..
تا ابد..
این تا ابد برای همیشه است..
نه تاهمیشه هایی دروغین
که پس از چند ماه..
میشوند هیچ وقت..
ونه تا همیشه هایی که بعد از ان تا ابد فراموش میشوند..
