استخدام خداباوری
تابستان 93 مراقب آزمون ارشد فراگیر بودم. از همون اول سعی کردم با نگاهام همچی را کنترل کنم و اصلا با کسی حرفی نزنم. چیزی که اعصابم را خط خطی کرد رفتار عجیب یک مرد حدودا 40 ساله و به ظاهر مذهبی بود. بتدریج احساس کردم برای هر سوال ذکر میگه و با انگشتان دو دست دانه های تسبیح را رد می کنه و بعد از لحظاتی گزینه حاصل از مثلا توکل و در حقیقت یک نوع توهم شایع مذهبی را تیک میزنه. این درد آوره. چه جهل خوشکلی! استخاره برای گزینه یابی.بگمانم از 75 سوال دفترچه را شاید 50تاشو با تسبیح به گزینه رسید و پاسخنامه را خط خطی کرد.
- این گونه خداباوری که خدا را دور از عدالت دیده به درد دین و دنیا و آخرتمون نمیخوره. مزخرف ترین نوع دینداری همینه که خدا را نوکر خودمون فرض کنیم و تنبلی و عدم تلاشمون را به خیال واهی خود این گونه جبران کنیم. این باور را استخدام کرده ایم تا راحت تر بخوابیم و کمتر کار کنیم. این گونه است که اغلب یک خداناباور بیش از خیل خداباوران تلاش می کند و موفق تر است، چون خودش و تلاشش را می بیند و بس. یجورایی قائم به کوشش خویش است، هر چند نفهمد که "لا موثر فی الوجود الا الله". اما اگه یه موحد و مذهبی همون تلاشِ ناباور را بکند و توکل و مدد گرفتن از خداوند را هم اضافه کند نور علی نور می شود. این نوع جهل و خرافه به گمانم در ما ایرانی ها و خصوصا شیعه ها با وجود مفهموم درست توسل به امامان شیعه پررنگ تر است چرا که از مسیری درست اراده ای باطل می کنیم. باید تکلیف خودمون را مشخص کنیم که توسل محرک است یا بازدارنده و کسالت آور؟ توکل فقط در موراد محدودی به تفویض می انجامد و با اقدام همراه نیست اما تقریبا در تمام موارد توکل فقط با تلاش و بعد اون به بار می نشینه. اگه غیر این بود که دینداری نه ارزشی داشت نه بو و مزه ای نه دیگر مسئله امتحان مطرح بود. نمی دونم چرا خرافه پرستی تو مذهبی ها دست کم از غیر مذهبی ها نداره فقط نوعش فرق میکنه. اون جمعه من مراقب کلاسی بودم که بچه های الهیات! امتحان ارشد می دادند. گاهی طرز تفکر مذکور به کوتاهی در عملگرایی مردمان مذهبی منتج می شود. این بیماری مبتلایانی دارد، هرچند قلیل.
