فعالیت اصلی من در حوزه تکنولوژی هست و همیشه اخبار قطعات و لوازم جانبی کامپیوتر رو دنبال می‌کنم. از طرف دیگر چون سر و کارم با این محصولات هست، پیش میاد که چه برای استفاده خودم بخوام وسیله‌ای بخرم یا کسی ازم می‌پرسه بهترین فلان چیز چه مارک و مدلیه، میرم دنبالش و ته و توشو درمیارم.
همین چند وقت پیش بود که می‌خواستم یک مانیتور ۲۲ یا ۲۴ اینچ با کیفیت مکفی بخرم که کارم رو راحت‌تر کنه. از اونجایی که گرافیست نیستم و دقت رنگ برام حیاتی نیست، رفتم سراغ مانیتورهای اقتصادی که فقط پنل قابل قبولی داشته باشن و رزولوشنشون هم برای اون اندازه حال آدمو بد نکنه.
اولین جایی که رفتم چک کنم، دیجی‌کالا بود. رفتم فیلترا رو تنظیم کردم و ترتیب نمایش رو هم گذاشتم رو ارزان‌ترین. از برندهای من درآوردی خارجی مثل داهوا و ونزو سریعا عبور کردم و رسیدم به شرکت‌های شناخته شده‌تر. داستان از اینجا جالب شد!
با ادامه‌ی جستجو، دیدم بعضی مدل‌های برندهای اصطلاحا ایرانی که می‌دونیم ایرانی هم نیستن، از مدل‌های اقتصادی برندی مثل ال جی گرون‌تر قیمت گذاری شدن. اولش شک کردم گفتم شاید فیک هستن اون ال جی‌ها و سامسونگ‌ها! بعدش مدلشون رو تو گوگل زدم و دیدم نه! تو آمازون هم قیمت دلاریشون تقریبا همینه. اینجا برام یه علامت سوال شد که جی پلاس، با اون کامنت‌های نه‌چندان جالب در موردش چرا باید از ال جی گرون‌تر باشه؟
رفتم مشخصات و این چیزا رو چک کنم شاید مشکلی وجود داشته باشه. دیدم نه! حتی مانیتور هم قیمت جی پلاس با ال جی، نه تنها کوچکتره، بلکه پایه‌‌اش حتی قابلیت تنظیم زاویه هم نداره. اینجا بود که فهمیدم دوباره مثل صنعت خودرو، این بازار هم دچار مشکل شده!
این مسئله تو کسب‌وکارهای ایرانی سابقه‌ی دیرینه داره! انقدر فرایندهای مدیریتی ضعیفی دارن که هزینه تولید محصول مثلا ایرانیشون که می‌دونیم قطعاتش از چین میاد و اینجا فقط سر هم بندی میشه، با عوارض کمتر، از یک مانیتور که درسته و با گارانتی و رسمی وارد بازار شده گرون‌تر در میاد!
حالا چرا پرسیدم مدیریت ضعیف یا حماقت؟ چون که این روش سابقه‌ی طولانی داره و تکرارش قطعا نشون دهنده حماقته. در مورد تجربه پیدا کردن مدل مناسب از دیجی‌کالا و خریدش به صورت سنتی هم در یک پست جداگانه توضیح میدم.
