سال‌های زیادی از آن موقع که پسر ۱۷ ساله قصه ما وارد NBA Drafts شد، میگذرد؛ وقتی نام او کوبی برایانت در سالن صدا زده شد تا روی سن بیاید، اشک در چشم هایش حلقه زده بود و از آن لبخند‌های به پهنای صورتش تحویل‌مان داد. اما هنوز برای قضاوت زود بود.
در همان فصل اول حضورش در لیگ وارد dunk contest شد و در کمال ناباوری توانست بالاتر از استوره‌ای به نام ری الن عنوان قهرمانی را مال خود کند. آن روز دنیا فهمید این بچه فرق دارد.
اما این اول راه بود و او تازه مشغول گرم کردن بود؛ او در سال چهارم حضورش در LA به اولین حلقه قهرمانی خود رسید و تا دو سال بعد با سه حلقه قهرمانی به خانه برگشت.
با این وجود همه افتخارات به پای شکیل اونیل، هم‌تیمی او و یکی دیگر از بزرگ‌ترین بازیکنان آن سال‌های NBA نوشته شد و هر سه سال جایزه بهترین بازیکن فینال را از آن خود کرد.
اما همه چیز از شکست آنها در فینال سال 2003 شروع شد. شكستی که پس از سه سال قهرمانی پیاپی برایشان قابل هضم نبود. اونیل که دو سال از قراردادش مانده بود و با کوبی به مشکل برخورده بود، آن سال توسط لیکرز به میامی هیت trade شد. حال کوبی تنها ستاره تیم بود.
پنج سال طول کشید تا کوبی تیم را به فینال NBA رساند ولی به تنهایی نتوانست در مقابل Celtics كاری انجام دهد و باز هم در مقابل یکی از بهترین تیم‌های تاریخ لیگ دستش به جام قهرمانی نرسید. اما او در این چهار سال افتخارات فردی کمی کسب نکرد. مهم‌‌ترین افتخار او قطعا جایزه با ارزش‌ترین بازیکن لیگ (Nba mvp) بود که در سال 2008 دریافت کرد. قبل از آن در دو سال پیاپی یعنی 2005 و 2006 امتیازآور‌ترین بازیکن لیگ نیز لقب گرفت. لازم به ذکر است که او تا اینجا ۶ بار در تیم منتخب دفاعی لیگ قرار گرفته بود و به جز سال اول و سوم حضورش تا آخر دوران حرفه‌ای خود در مسابقات NBA All-Star شرکت داشت و در ۱۵ سال از ۲۰ فصل حضور در لیگ، عضوی از تیم منتخب لیگ بود.
اما این کوبی بود که در سال 2010 به جای سه حلقه قهرمانی با پنج حلقه جزو یکی از پر افتخارترین بازیکنان عصر جدید NBA قرار گرفته بود و دیگر شکی نبود که او یکی از کاندیدهای مقام G.A.O.T یا همان بهترین بازیکن تاریخ است. او در هر دو سال قهرمانی شان لقب بهترین بازیکن فینال را مال خود کرد.
حال آن پسرک لاغر اندام تبدیل به اسطوره ای شده بود. اما شاید خارق‌العاده‌ترین سکانس او با توپ بسکتبال باقی مانده بود؛ وقتی معلوم شد در تاریخ ۱٣ آوریل او برای آخرین بار توپ را به سمت سبد ورزشگاه Staples Center پرداخت خواهد کرد هیچ‌کس انتظار چنین سکانسی را نداشت. اونیل که حالا بازنشست شده بود در یک برنامه زنده از کوبی درخواست کرد که در این بازی آخر پنجاه امتیاز بیاورد که طبیعتا کوبی با خنده گفت که نمی‌تواند.
بازی که تمام شد همه طرفداران بسکتبال در دنیا در حال ستایش او بودند؛ کوبی بار دیگر ثابت کرده بود برای او غیر‌ممکن وجود ندارد؛ او در ٣٧ سالگی و در آخرین بازی خود ۶۰ امتیاز کسب کرد؛ ثابت کرد که او بهترین است؛ ثابت کرد که لایق تمام تشویق‌ها و تمجیدهایی است که تا به حال شده بود.
او پس از بازنشستگی نیز توانست با نوشتن فیلمنامه و گویندگی در فیلمی کوتاه به نام Dear Basketball جایزه بهترین فیلم کوتاه اسکار را نیز دریافت کند و استعدادش را بدون توپ نیز به رخ همگان کشید.
اما روز ۲۶ ژانویه بود که خبر تلخ سقوط بالگرد او جهان را شوکه کرد، وقتی اخبار مربوط به مرگ او و دختر ١٣ ساله‌اش در دنیا پیچید همه ما غم را حس کردیم؛ همه ما به سوگ کسی نشستیم که به ما عشق را آموخت؛ عشق به بسکتبال را...
