بسم الله الرحمن الرحیم
همه ما "در آینده می خواهید چکاره شوید؟" را چند بار انشا کرده ایم. در انشاهای خود معلم شدیم، مهندس شدیم، خلبان و پلیس و پرستار و دکتر شدیم اما در انشاها و رویا و تخیل ما خیلی از شغل ها وجود نداشت. بعضی شغل ها با اینکه اهمیت زیادی دارند ولی به چشم نمی آیند.
رفتگر محله مان را به سلامی، به خدا قوتی، به فنجانی چای مهمان می کنیم؟!
اگر سختی های کار رفتگران و پاکبانان را بشناسیم ارزش کارشان برایمان چندین برابر می شود و بی تفاوت از کنارشان رد نمی شویم.
تحمل سرمای زمستان و گرمای تابستان، خطرابتلا به بیماری های تنفسی از بوی زباله ها، خطر بریدن دست با اشیا بُرنده ی پنهان در زباله ها، فرو رفتن احتمالی سرنگ های آلوده و مبتلا شدن به انواع بیماری ها، درگیری با گربه ها و سگ های ولگرد، خطر دیده نشدن در تاریکی شب و تصادف خطراتی هستند که هر پاکبان، هر روز و هر شب، با آن روبروست ولی کارش را نه از روی اجبار که برحسب وظیفه به بهترین شکل انجام می دهد.
نظافت و بهداشت هر شهر مدیون وظیفه شناسی پاکبانان زحمت کش است که بعضی مواقع منزلت و احترام اجتماعی آن ها از طرف بعضی از ما رعایت نمی شود.
تصور کنیم یک روز این عزیزان، به هر دلیلی کارشان را انجام ندهند؛ آیا تلنبار شدن زباله ها در جای جای شهر و بوی تعفن آن ها برایمان قایل تحمل خواهد بود؟! آن روز جای خالی این شغل دیده خواهد شد.
از کنار پاکبانان شهرمان بی تفاوت رد نشویم . لباس های نارنجی و سبز شبرنگشان را ببینیم، خش خش جارویشان را بشنویم و به لبخندی و سلامی مهمانشان کنیم و یادمان بماند که هیجکدامشان در انشای خود ننوشته است میخواهد یک رفتگر شود!
