کبک) دانشکده های حقوق، دانشکده های فارغ التحصیل / حرفه ای هستند که مدرک لیسانس پیش نیاز پذیرش است. اکثر دانشکده های حقوق بخشی از دانشگاه ها هستند اما تعداد کمی موسسات مستقل هستند. دانشکده های حقوق در ایالات متحده و کانادا (به استثنای دانشگاه مک گیل) به دانشجویان فارغ التحصیل مدرک J.D (دکتر حقوقی / دکترای حقوق) (برخلاف لیسانس حقوق) به عنوان مدرک حقوق پزشک اعطا می کنند. بسیاری از مدارس نیز مدارک حقوقی فوق دکترا را ارائه می دهند مانند LL.M (Legum Magister / Master of Laws) یا S.J.D. (Scientiae Juridicae Doctor / Doctor of Juridical Science) برای دانشجویانی که علاقه مند به ارتقای دانش و مدارک تحقیقاتی خود در زمینه خاصی از حقوق هستند. روش ها و کیفیت آموزش حقوقی بسیار متفاوت است. برخی از کشورها به آموزش های بالینی گسترده در قالب دوره های کارآموزی یا دوره های بالینی خاص نیاز دارند. دیگران، مانند ونزوئلا، این کار را نمی کنند. تعداد کمی از کشورها ترجیح می دهند از طریق قرائت های اختصاصی از نظرات قضایی (روش کتاب پرونده) و به دنبال آن معاینه متقابل شدید در کلاس توسط استاد (روش سقراطی) تدریس کنند. بسیاری دیگر فقط در مورد دکترین های حقوقی بسیار انتزاعی سخنرانی می کنند، که وکلای جوان را وادار می کند تا دریابند چگونه در اولین دوره کارآموزی (یا شغل) خود مانند یک وکیل فکر کنند و بنویسند. بسته به کشور، اندازه کلاس معمولی می تواند از پنج دانشجو در یک سمینار تا پانصد دانشجو در یک اتاق سخنرانی غول پیکر متغیر باشد. در ایالات متحده، دانشکده های حقوق دارای کلاس های کوچک هستند و به این ترتیب، پذیرش را بر اساس محدودتر و رقابتی تر اعطا می کنند.
برخی از کشورها، به ویژه کشورهای صنعتی، ترجیح سنتی برای برنامه های حقوق تمام وقت دارند، در حالی که در کشورهای در حال توسعه، دانشجویان اغلب به صورت تمام وقت یا نیمه وقت کار می کنند تا شهریه و هزینه های برنامه های حقوق پاره وقت خود را بپردازند. دانشکده های حقوق در کشورهای در حال توسعه چندین مشکل مشترک دارند، مانند اتکای بیش از حد به قضات و وکلای مجرب که تدریس را به عنوان یک سرگرمی پاره وقت در نظر می گیرند (و کمبود استادان حقوق تمام وقت). هیئت علمی نالایق با مدارک مشکوک. و کتابهای درسی که دو یا سه دهه از وضعیت فعلی قانون عقب هستند.
