يَا مُعِينَ الضُّعَفَاءِ يَا صَاحِبَ الْغُرَبَاءِ
مخلوقی که به ضعف خود پی ببرد میگوید ای کسی که تنها یاری کننده ی ضعیفان هستی. از من ضعیف تر کسی هست؟
ای صاحب من. صابر غریب است. در این دنیای نا آشنا که همه چیز غریب است. دنیا غربت ماست. اصلا جای ما اینجا نیست. موجود ابدی که در دنیا دوام نمیاره.
(11) يَا عُدَّتِي عِنْدَ شِدَّتِي يَا رَجَائِي عِنْدَ مُصِيبَتِي يَا مُونِسِي عِنْدَ وَحْشَتِي يَا صَاحِبِي عِنْدَ غُرْبَتِي يَا وَلِيِّي عِنْدَ نِعْمَتِي يَا غِيَاثِي عِنْدَ كُرْبَتِي يَا دَلِيلِي عِنْدَ حَيْرَتِي يَا غَنَائِي عِنْدَ افْتِقَارِي يَا مَلْجَئِي عِنْدَ ضْطِرَارِي يَا مُعِينِي عِنْدَ مَفْزَعِي
کسی اگر این مفاهیم رو هر روز به خودش تلقین کنه. انسانی میشه که همه جا خدا رو صدا میزنه. دیگه برایش هیچ قدرتی و هیچ پولداری و هیچ قدرتمندی معنی نداره. فقط خدا. فقط حق. فقط قرآن. فقط دستور خدا میشه حجت.
اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ
خدایا به عظمت بزرگترین اسمای تو. آیات تو. معجزات تو. مخلوقات تو. به بزرگترین قدرت های تو قسم. به بزرگترین نشانه های تو که خود ما هستیم. مخلوقی با این عظمت آفریدی. و ما آنچنان با غفلت نابودش کردیم. امانتی اینچنین عظیم دادی و ما خرابش کردیم. با خودخواهی و گناه و تاریکی حیف و میلش کردیم.
يَا مَنْ لا يُرْجَى إِلا فَضْلُهُ
امید مومن فقط به فضل خداست. خودش را حقیر پول و مقام و خودخواهی کوتاه مدت نمیکند
انسان بینهایت است. چرا انقدر درکش برای او سخت است. این بهترین خبر باید باشد برای انسان های خردمند.
يَا فَخْرَ مَنْ لا فَخْرَ لَهُ يَا عِزَّ مَنْ لا عِزَّ لَهُ يَا مُعِينَ مَنْ لا مُعِينَ لَهُ يَا أَنِيسَ مَنْ لا أَنِيسَ لَهُ يَا أَمَانَ مَنْ لا أَمَانَ لَهُ
کسی که فخری نداره جز اینکه بنده ی توست. جز اینکه تو خداشی.
دیگه دنبال حرف مردم و مادیات و دنیا نمیره. هدفش میشه تو.
چی کاری کنم؟ کدوم کاره که خدا از همه ی کارها بیشتر دوس داره؟ کمک مردم؟ ارتقای فرهنگ؟ پیشرفت مسلمونا؟ شبیه تر شدن به امامان؟ و ادامه ی راه پیامبران و صالحین.
ای خدایی که عزت چون منی هستی که هیچ عزتی از خودش نداره
