✍️ نویسنده: صابر طباطبایی – ۲۰ سال تجربهی برنامهنویسی
خیلی وقتها دانشجوها یا برنامهنویسهای تازهکار فکر میکنن برای هر تغییر کوچیکی باید همهچیز رو داکرایز کنن، همه سرویسها رو همزمان بالا بیارن و بعد تازه شروع کنن به کدنویسی. نتیجهاش چی میشه؟ سرعت پایین، خروجی گرفتن طولانی، و در نهایت خستگی بیخود.
اینجا میخوام یک سناریوی ساده و قابل فهم بگم که چطور توسعه رو ایزوله و سریع نگه داریم:
وقتی ۸ تا داکر داری، لازم نیست همزمان روی همه کار کنی.
یکی رو انتخاب کن (مثلاً سرویس اصلی که تغییراتت توش هست) و بقیه رو ثابت نگه دار.
اینجوری سریع میتونی سرویس رو استارت، استوپ یا بیلد کنی.
لازم نیست برای هر تست، ده هزار یا صد هزار سند رو پردازش کنی.
کافیه یک نمونهی کوچک (۱۰ سند) جدا کنی و روی همونا تغییرت رو امتحان کنی.
این کار باعث میشه اسکرپ دادهها طولانی نشه و در وقتت صرفهجویی بشه.
لوکال: روی نمونههای کوچک، تغییر اصلیت رو تست کن.
دولوپ: تستهای سنگینتر رو روی دیتای نیمهواقعی بزن.
استیج: تست اند-تو-اند و تست لود واقعی رو همینجا اجرا کن.
هر تغییر کوچیکی که میدی، بررسی کن چه فیچرهایی قبلش بوده و بعدش چه چیزهایی تغییر کرده.
اینطوری مطمئن میشی فیچر اصلیت درست توسعه داده شده.
وقتی پیادهسازی تموم شد، از AI بخواه سناریوهایی که تست کردی رو لیست کنه.
سناریوهای جدید تست رو هم از AI پیشنهاد بگیر.
مستندات رو بروزرسانی کن تا برنامهنویسهای بعدی دقیق بفهمن چه کارهایی انجام دادی.
فردا یا توسط نفر دیگه تست کن.
اینطوری مطمئن میشی تغییراتت فقط روی ذهن خودت جواب نداده.
وقتی همه موارد بالا انجام شد (تستها، مستندات، مرور سناریوها)، تازه مرج ریکوئست بفرست.
این یعنی کاری که بالا میره قابل اعتماد و شفافه.
🎯 جمعبندی:
توسعهی حرفهای یعنی هر تغییر رو سریع، ایزوله و تستپذیر نگه داریم. نه اینکه با هر تغییر کوچیک، کل سیستم رو دو ساعت بیلد کنیم. این روش هم سرعت تیم رو بالا میبره، هم کیفیت فیچرها رو تضمین میکنه.
