الفِ اولین کلمه اولین یادداشتم در ویرگول. این همه "اولین" که پشت هم ردیف می کنم یعنی انگار می دانم که قرار است دوباره بنویسم اینجا. اگر از من بپرسی چرا؟ می گویم گرافیکش ساده و شیک و قشنگ است. این مسئله همیشه من را به خودش جذب میکرده. یادم می آید در دبیرستان هم یکی از دلایلی که سراغ کتاب های قلمچی نمی رفتم این بود که گاج گرافیک قشنگ تری داشت. این که یک آدم به غیر از محتوا به فکر سر و شکل کارش باشد کلا برای من مسئله جذابی بوده و هست. البته دغدغه ای که خودم دارم این است که برای ما طراح ها توجه به شکل و قیافه کم کم دارد تبدیل میشود به یک مرض!
سال اول معماری یکی از هزاران فکر آزاردهنده من این بود که هرچقدر انرژی می گذاریم برای طرحراحی یک خانه بسیار زیبا با فضاهای مسحور کننده و ارتباط با آسمان و پیش بینی سبزینگی و... آخر کار فقط یک عده بچه پولدار مشتریمان هستند. معمار ها هیچ وقت حاضر نیستند خانه های حداقلی طراحی کنند چون انگار این کارکرد خانه که سرپناه اهلش باشد را بسیار اولیه می دانند. البته ناگفته نماند که ما در طراحی معماری آنقدر ها هم درگیر سر و شکل نیستیم، اما این افراط در دقت در جزئیات و مسائل مختلف گاهی ما را از این اصل دور نگه می دارد که خب! حالا چند نفر واقعا پولشان میرسد بیاید در این خانه زندگی کنند؟
در دعوای بین سر و شکل و کارایی یک زمانی در معماری یک لوکوربوزیه نامی آمد که گفت:" فرم تابع عملکرد است" منظورش این بود که هر تغییری که در ساختمانت می دهی لازم است یک دلیل عملکردی داشته باشد. یکی دیگه از همدوره ای های همان معمار کلا از بیخ و بن تزئین را منکر شد و گفت " تزئینات جرم است". جالب این است که بدانید خانه هایی که همین معماران ساختند الان یا موزه اند یا خرابه هایی متروک.
در نهایت انسان نیاز دارد که هم بتواند یک بنا را بخرد، و هم بتواند از کیفیت های زیبای آن لذت ببرد و تاثیر بپذیرد. فکر میکنم کار من به عنوان یک طراح این باشد که وقت طرح زدن هم به فکر کیفیت باشم هم کمیت. و اساس کار را بر این موضوع بگذارم که کارفرمایی با کمترین پول هم حق دارد خانه خوبی داشته باشد.
