«... چوب جادو ندارم، ولی وظیفه ام انداختن تیم در مسیر مناسبی است». این جمله را آنتونیو کنته در اشاره به اینتر بر زبان رانده. او که روزگاری در یووه چه در کسوت بازیکن و چه مربی با اینتر از ته دل جنگیده، خواسته ناخواسته ماموریت پایین کشیدن بانوی سالخورده را برعهده گرفته و این باور را در دل ها افکنده که نراتزوری پس از ده فصل یکی از مدعیان قهرمانی لیگ شده. همه می گویند آنتونیوی همیشه برنده، ذهنیت «فقط به پیروزی بیندیش» را به جوزپه مئاتزا آورده. او که اعتقاد دارد فردا روز دیگری است، او که می گوید کارت را با جدیت انجام بده و درگیر افکار کهنه نشو.
سیستم محبوبش سه پنج دو بوده. آزادی دو بازیکن گوش و دل بستن به دو مرد میانی سختکوش بین دو محوطه جریمه. دیگو گادین باتجربه به صف مدافعان پیوسته تا کنار رانوکیا، دامبروزیو و اشکرینیار و دی وری صخره دفاعی را بلندتر کند، همان دفاعی که پارسال پس از یووه باصلابت ترین سنگر بود.
پریسیچ بزرگ رفته، ولی نیکلا بارلا و استفانو سنسی به خط میانی افزوده شده اند. بارلا همانی است که دل پیرو و پیرلو ستایشش کرده اند و گازتا دلو اسپورت او را با استیون جرارد مقایسه کرده. به آنها ژائو ماریو، والرو، بروزوویچ، وچینی و گالیاردینی را هم اضافه کنید.
چالش فصل سپری شده خط حمله بود. نراتزوری بیست گل کمتر از آتالانتا زد و حتی سه گل کمتر از سامپدوریا در رده نهم. بنابراین انتقال جنجالی و مخاطره آمیز به لوکاکو تعلق گرفته. مهاجم تنومند بلژیکی آمده از منچستر تا کنار مارتینز آرژانتینی و پولیتانو قرار بگیرد... ولی ایکاردی چی؟ بهترین گلزن تیم در فصل سپری شده چی؟ پسر ناآرام می ماند یا می رود؟ و آیا اگر بماند کنته تحمل رفتارش را خواهد داشت؟
همه اینها در یک سو و انتظارات بالا رفته سوی دیگر. معجون اینتر - کنته چنان هیجان انگیز به نظر می رسد که شاید دردسر ساز شود. شاید عنصری که تیم و کنته سخت بدان نیاز دارد را بر باد دهد: شکیبایی
این پست ابتدا در اکانت اینستاگرام hamid.reza.sadr@ منتشر شده
