آن سال ها از روی سکوهای امجدیه به دو آقای ایستاده کنار زمین برابر میکروفون با چند متر فاصله از هم نگاه می کردیم، بهمنش صداآشنا که دیدارها را برای رادیو گزارش می کرد و دیگری که جوان تر، خوش تیپ تر و خوش پوش تر بود برای تلویزیون... مرد دوم روشن زاده بود. بهمنش در رادیو، خشت های اولیه بنای گزارشگری ورزش ایران را بنا نهاد و روشن زاده دامنه آن را در تلویزیون طعمی دیگر بخشید. طی مراسم یادبود جعفر کاشانی فرصت دیدار کوتاهی با او مهیا شد.
او در عصری که جعبه جادویی، ایران را فتح می کرد پا به خانه ها گذاشت. در دوران حاکمیت ما در فوتبال آسیا. نخستین گزارش بازی های زنده اروپایی در تلویزیون ایران را با صدای روشن زاده به یاد سپردیم. گزارش بازی های آن آژاکس طلایی را که سه بار متوالی قهرمان اروپا شد. هنوز صدایش با تلفظ نام کیزر، سوربیه، نیسکنس و کرایف در گوش‌مان می پیچد. …… توصیف او با گشوده شدن دروازه استرالیا طی دیدارهای مقدماتی جام جهانی هفتاد و هشت در تهران - «غفور جهانی، جام جهانی غفور جهانی، جام جهانی» – یکی از لحظات کلیدی تاریخ گزارشگری ورزش ایران شد. او بود که طی مسابقات مقدماتی جام جهانی مستندی ساخت که صحنه هایش هنوز در برنامه های مختلف دست بدست می چرخند. .
روشن زاده متواضع بود و صمیمی. با حافظه ای معرکه و همان جا یکی دو تا از معماهای فوتبال ایران را، حداقل برای من، حل کرد که قصه اش بماند برای بعد.
این پست ابتدا در اکانت اینستاگرام hamid.reza.sadr@ منتشر شده است.
