آلبرتو کوردا عکاس کوبایی در دهه شصت
عکس ها گرفت، صدها صدها، اما این تصویر که در پنجم مارچ ۱۹۶۰ در بولیوی از ارنستو چه گوارا ثبت کرد ماندنی شد. عکس ظاهرا ساده مرد جوانی در جامه نظامی با موهایی بلند و کلاهی به سر و نگاهی سرشار از اراده.
عکسی که از قاره ها را دور زد و دست بدست گشت.
از نسلی به نسل دیگر.
چه اهمیتی دارد در آرژانتین زاده شده؟ برای شیفتگانش چه گوارای ابدی است، ارنستو مقدس.
روایت کوردا از گرفتن عکس
...از دریچه دوربین لایکا نگاه کردم. از لنز نود میلیمتری. ناگهان او بالای سرم هویدا شد. او که اهل عکس گرفتن نبود و خود را مرد عملیاتی می خواند. او ، ارنستو که نگاهش عمیق بود و میخکوب کننده.
تکمه دوربین را دو بار فشار دادم
به سومین کلیک نرسیدم که خود را عقب کشید
سی ثانیه و تمام، تمام.
در بازگشت کادر افقی تصویر را عمودی کردم و عکس شد یک پرتره از بالا به پایین، چرا که دست مردی در سوی چپ قاب هم هویدا شده بود. تصویر را برای نشریه "روولوسیون" بردم (عکس اوریجینال بالا آمده). ولی آنها تصاویر کاسترو و سارتر و دوبووار را ترجیح می دادند. به خانه برگشتم، عکس را روی دیوار آویزان کردم و زیرش نوشتم چریک قهرمان.
کوردا و چه گوارا سال 1928 با چند ماه فاصله از یکدیگر زاده شده بودند. ولی کوردا سی و سه سال بیشتر زندگی کرد و ارنستو در 1967 در بولیوی اعدام شد.
.
چندی پس از مرگ چه گوارا
تاجر ایتالیایی به نام فالترینی سراغ کوردا رفت و پرتره ارنستو را خرید و کمی بعد با چاپ کتابی در باره او در بولیوی آن را به چاپ رساند.
.
چند دهه سپری شدند و کوردا یک سنت هم از حقوق چاپ دایمی عکسش بدست نیاورد. کاسترو می گفت "مگر کسی به شکسپیر برای خواندن آثارش پولی می پردازد؟"
حالا این عکس هم بخش نامتعارفی از تاریخ عکاسی شده و هم در فرهنگ پاپ جای ویژه ای یافته، هم شمایلی در دنیای سیاست است و هم تکه ای از آرزوهای خیالی و واقعی خیلی ها.
بازتابنده اراده خلل ناپذیر یا به قول کوبایی ها "همیشه به سوی پیروزی". او، سربازی برای همه دوران ها.
.
ارنستو در میدان مبارزاتش عملا پیروز نشد، نه در کوبا و نه در بولیوی. ولی همین پرتره، همان نگاه، همان خونسردی امیخته به عزت نفس از عصری به عصر دیگر زنده ماند و ورای پیروزی و شکست در میدان شد نماد مبارزه علیه بی عدالتی
این پست ابتدا در اکانت اینستاگرام hamid.reza.sadr@ منتشر شده است.
