تساوی دو دو سیتی با نیوکاسل یعنی یازده امتیاز فاصله با لیورپول. یعنی بیست و نه امتیاز در چهارده دیدار لیگ. یعنی بدترین آغاز پپ.
وقتی پپ گفت "نیوکاسل با دو شوت دو بار دروازه ما را گشود" می دانست هفت تا از گل های قرار گرفته درون دروازه ادرسون برتافته از شلیک سیزده شوت بوده اند.
می توان مصدوم ها را قطار کرد. لاپورته، زینچنکو و همین طور جان استونز را. می توان بازگشت محتاطانه مندی را نقد کرد. یا این که کایل واکر در دفاع چپ دست و پا می زند و ژائو کانسلو جایگزین شایسته ای نبوده. این که فرناندینیو، هافبک هولدینگ، از سر ناچاری به زنجیره دفاعی پیوسته و طعنه آمیزانه گل تساوی بخش شلوی برتافته از خطای عامدانه او بوده. یا رودری خودش را پیدا نکرده و برناردو و داوید سیلوا درخشش فصل پیش را نداشته اند.
در عین حال پپ چهارمین فصلش در سیتی را سپری می کند و شاید به سندروم فصل چهار دچار شده. پپ در چهارمین فصلش در نوکمپ به رتبه دوم لالیگا، به نیمه نهایی لیگ قهرمانان و به فتح جام حذفی قناعت کرد. زمانی که انرژی و انگاره هایش رنگ باختند و کمی بعد بار سفرش بست.
تفاوت فصل چهارم پپ در بارسا با فصل چهارمش در سیتی عوض شدن رویارویی کینه توزانه برابر مورینیو و رئال با رقابت مهربانانه مقابل کلوپ و لیورپول است... در کنار همه اینها به نظر می رسد توفیق این فصل پپ و سیتی در فتح یک قله خلاصه شده: لیگ قهرمانان
این پست ابتدا در اکانت اینستاگرام hamid.reza.sadr@ منتشر شده است.
