این روزها شیوع بیماری کرونا بر تعارضات‌مان افزوده است. در اینترنت و در جمع خانواده یا بحث بر سر منشأ آن (چین، تقدیر یا استکبار جهانی!) یا بحث بر سر کفایت مسئولان در کنترل این بیماری یا بحث بر سر دروغ بودن و نبودن آمارهاست. در این بین هم بیشترمان روی نظرمان پافشاری می‌کنیم و می‌خواهیم همه نظر ما را داشته باشند. ولی تعارض چگونه به وجود می‌آید؟
تعارضی که با دیگران داریم کم‌وبیش همیشه بر سر شکاف بین پسند ما و رفتار آن‌هاست. این‌جا مقصر بیننده است و نه انجام‌دهنده. از آن‌ها می‌خواهیم مطابق جهان‌بینی‌مان عمل کنند. درد، کلافگی و استرسی که احساس می‌کنیم، دست پخت خودمان است، فقط به این دلیل که آن‌ها را همان‌طور که هستند، نمی‌پذیریم.
اگر هم فکر می‌کنید می‌توانند بهتر باشند، باز هم اهمیتی ندارد، بهتر بودن هم به جهان‌بینی افراد بستگی دارد. یکی از عمیق‌ترین بینش‌های جهان این است: همه، همیشه تمام تلاش خود را می‌کنند، حتی فردی که خود را در الکل و مواد مخدر غرق می‌کند. حتی مسئولی ناشایسته. همه به‌گونه‌ای آسیب دیده‌اند و براساس همین آسیب رفتار می‌کنند. شاید به کسی نگاه کنید و باورتان نشود که تمام تلاشش را می‌کند، ولی باید این را بفهمید که ما انسان‌ها همیشه براساس انگیزه‌های شخصی‌ای عمل می‌کنیم که شاید در درد، ترس و تجارب گذشته ریشه داشته باشند. نمی‌دانید چه چیزهایی بر شخصیت افراد تأثیر گذاشته است و در دل‌شان چه خبر است. همه فکر می‌کنند درست می‌گویند و دیگران به آن‌ها بد کرده‌اند. همه می‌ترسند و تنها هستند، همه به چیزی اهمیت می‌دهند و می‌خواهند چیزی را به دست آورند.
می‌توانید آن‌ها را تشویق کنید، می‌توانید راه‌هایی را که به پیامدهای بهتری می‌انجامند، نشان‌شان دهید یا ابزارها و راهنمایی‌هایی را در اختیارشان بگذارید. ولی نخست باید آن‌ها را همان‌طور که هستند، بپذیرید و بدانید هیچ نمی‌دانید چه شخصیتی دارند.
برگرفته شده از برنامه‌ی دارن دیلی DarrenDaily
