ذهنیتی که من از سفر دارم مطمئنا در طول زندگی ام تغییر کرده است.
وقتی کم سن و سال بودم ، منتظر عید و تابستان بودم تا سوار پیکان مون بشیم و بریم مسافرت ، فرقی هم نداشت که به مشهد می رفتیم یا بندرعباس یا شمال چون صرفا یک گذران تعطیلی بود تا بتونیم در اون زمان خوش بگذرونیم.
همه این ها سوالاتی بود که در مدتی ذهن من را مشغول به خودش کرده بود.
به نظر من سفر صرف این موضوع که یک جابجایی فیزیکی (از نقطه A به نقطه B) باشه ، باید یک تغییر ذهنی هم صورت بگیرد ، این می تواند تجربه ای باشد که در سفر آموخته اید یا مهارت جدیدی که کسب کرده اید.
حال خوش مسافرت به خیلی موارد بستگی دارد.به یک همسفر خوب ، به هتلی که رزرو کرده اید ، به آب و هوای منطقه ای که سفر کردید و ...
از همه مهمتر به مسئولیت اجتماعی شما هم ربط دارد.فرض کنید شما برای چند روز مرخصی گرفته اید و با خانواده به مسافرت می روید.اگر اتفاقی در سفر بیافتد و بخواهید یکی دو روز بیشتر در مسافرت به سر ببرید ، مطمئنا این مسافرت با تماس های متوالی کارفرما به یک کابوس تبدیل خواهد شد.
ولی عجیب اینجاست که بعضی وقت ها ، هیچ اتفاق بدی هم نمی افتد ولی ما حس خوبی نداریم.چرا ؟!
این موضوع بیشتر به مقصد سفر و انتظار ما از سفر مربوط هست.
شاید برای خیلی از شما پیش اومده که یک سفرنامه را خواندید یا چند تا عکس در اینستاگرام دیدید و کلی تعریف و عکس گل و بلبل از کسی که اونجا رفته دیدید و گفتید که آخ جون !! این دفعه دیگه باید برم اینجا ، چقدر قشنگه و خوبه !
ولی وقتی خودتون رفتید اونجا را از نزدیک دیدید ، اصلا حس خوبی که قبل سفر داشتید را ندارید ؟ به نظرتون چرا ؟
سعی کن در مسافرت از یک لیوان چایی هم لذت ببری ! اگر تونستی ، اون وقت می تونی بگی دیگه آدم مسافرت شدم .
