اگر مسئولان قضایی و امنیتی ما از این هشتگ چهار و خورده ای میلیونی اعدام نکنید درس می گرفتند( که بعید می دانم) من ترجیح می دادم حداقل اینبار درصد بالایی از آمار هشتگ ها متعلق به کاربران معمولی داخل کشور می بود تا اینکه مربوط به آلبانی نشینان و کاربران مزدبگیر سعودی و اسرائیلی. هر چند که ظاهرا درس گرفتن از وقایع در قاموس آقایان جایی ندارد و زبان ما اهالی رسانه متعهد به امنیت کشور و نظام مو درآورد در صد مورد مشابه که فریاد زدیم آقا اعلام حکم محکومان امنیتی نباید یکباره و بدون توجیه افکار عمومی صورت بگیره. ولی وقتی نخوان گوش بدن چاره چیه؟ در اجرای اعدام ثلاث یادتون نرفته که چه خیمه شب بازی و مظلوم نمایی ای درآوردند خانواده و دختراش و رسانه های اونوری هم از خدا خواسته که انگار جمهوری اسلامی داشت یک قدیس بیگناه را اعدام می کرد. هر چی داد زدیم که آقا چرا شمام نمی رید سراغ خانواده های مظلوم این سه عضو نیروی انتظامی و برای مردم نشون نمیدین چه بر سرشون اومده کسی گوش نداد. حالا برگردم به اول یادداشت که چرا ترجیحم اینه که این بار هشتگ اعدام نکنید را کاربران داخلی ارسال کرده باشند. چون به وضوح مشخصه که هم در دفعات قبلی و هم این دفعه که صدای اعتراض ما اهالی رسانه درباره انفعال آقایان به گوششان برسد روابط عمومی شان یک آماری جلو دستشان ی گذارد که بیاید ببینید، کشف کردیم نود و خورده ای درصد هشتگ زنان یا از آلبانی بودند یا از سرزمین های اشغالی فلسطین یا از عربستان سعودی و اینها هم قاعدنا خوشحال که پس جای نگرانی نیست و از دشمن هم قاعدتا به جز دشمنی انتظاری نمی رود. خدا را شکر که کل مردم ما فهیم هستند و با اینها همراه نشدند. پس کار ما درست بوده که با اعلام نکردن الکی جزئیات، حادثه آبان را دوباره به یاد مردم نیاوردیم و بیخودی شلوغش نکردیم. به قول یکی از دوستان که استوری زده بود دوران این حرف ها که خیلی نمی خواهیم شلوغش کنیم گذشته. شلوغش نکنید شلوغش می کنند و دیدیم که کردند. کی می خواهید درس بگیرید نمی دانم.
