سلام به همه شما دوستان عزیز
خیلی خوشحالم که با یه پست دیگه در خدمت شما هستم.میخوام در رابطه با یک موضوع مهم با شما صحبت کنم.
ممنون میشم دو دقیقه از وقت خودتون رو به من هدیه بدین.
نمیدونم الان در چه دهه از زندگی خودتون هستید. وجودتان سلامت الهی. اما من در حال گذر از دهه سوم زندگی خودم هستم.
روزهایی که پر بود از پیج و خم.
از شما چه پنهون که وقتی میخواستم وارد دانشگاه بشم فقط و فقط به این فکر می کردم که بقیه من رو مهندس خطاب می کنند.حس خیلی خوبی بود خدایی.
وارد دانشگاه شدم و در رشته مهندسی عمران فارغ التحصیل شدم. دقیقا مثل همین جمله خیلی زود به پایان رسید.خب انگیزه من از اون روزها این بود الان که از دانشگاه بیرون اومدم می تونم مهندسی وار زندگی کنم و دیده شوم.
.
.
.
هر روز که بزرگتر می شدم به خواسته های قبلی خودم لبخند میزدم و می گفتم چقدر خواسته هام ساده بودند.
بگذریم. سه سال پیش وقتی در اصفهان به اتفاق استاد عزیزم پیاده روی می کردم بهم گفت مهندس جان! در راه رسیدن به هدف هات توجهی به دیدگاه اطرافیانت نداشته باش. می گفت در راه رسیدن به اهدافت دو دسته از انسان ها دائم بهت سنگ اندازی می کنند. یکی کسانی که باهات روابط عاطفی دارن که از سر دلسوزی این کارو می کنند. و دیگری دوستات هستن از سر حسادت! حرفشون رو خیلی دوست داشتم.
با خودم گفتم چقدر انگیزه ها در سنین مختلف متفاوته.
من در سن 18 سالگی برای دیده شدن در محیط بیرون تلاش می کردم که الان اصلا این حس رو ندارم. و دیگری در دهه چهارم زندگی خودش فقط و فقط روی تلاش خودش متمرکز بود و از تلاشش انگیزه می گرفت.
صحبت رو کوتاه کنم. یه جایی مطالعه کردم که در کتاب "درود بر خودم" دکتر دانیال میگوید:
در هجده سالگی، نگران تفکر دیگران
در مورد خودتان هستید .
وقتی چهل ساله میشوید،
اهمیتی نمی دهید که دیگران
در مورد شما چه فکر می‌کنند.
و زمانی که شصت ساله میشوید،
پی میبرید که اصلا هیچکس در مورد شما فکر نمیکرده است!
شما این جمله رو چقدر قبول دارید؟خوشحال میشم نظرتون رو بدونم.
من سعيد کوشافرد مدرس مهارت های سخنرانی و روش های صحیح مطالعه و با افتخار عضو تیم آکادمی شیوا هستم.??
