تصمیمات ما در اقتصاد صرفا به این محدود نمی شود که چه بخریم و چه نخریم، بلکه این تصمیمات به رابطه ارزش و ادراکات ذهنی ما نیز بر می گردد.
اینکه ما چگونه چه زمانی محصولی را خریداری کنیم نیز حائز اهمیت است. غالب ما انسان ها هنگامی که حس نیازی هرچند کاذب به محصول یا خدمتی پیدا میکنیم، علاقمندیم که در اسرع وقت و در سریعترین زمان ممکن آن محصول را خریداری کنیم.
حتی برای ارضاء این نیازمان نیز حاضریم درامد اینده مان را نیز خرج کنیم ( مثلا می خواهیم بروزترین تلویزیون را خریداری کنیم، منتها موجودی حساب مان مناسب نمی باشد، ازینرو چون تحمل و صبر کافی را نداریم میاییم و مبلغی رو قرض میکنیم تا آن محصول رو خریداری کنیم).
محصولاتی مانند کارت های اعتباری که در بازارهای مالی دنیا مرسوم است نیز با شناخت همین رویکرد شکل گرفته اند.
این بی صبری افراد در اقتصاد بازار زمان ترجیح نامیده می شود.
زمان ترجیح هنگامی بیشتر می شود و افراد در خرید و نقد کردن پولشان یا به نوعی تبدیل پولشان به سرمایه بیشتر اصرار دارند که نرخ تورم بیشتر شود. در هنگام افزایش نرخ تورم افراد تمایل بیشتری به خرید دارند و همین امر موجب افزایش تقاضا شده و اگر عرضه به اندازه تقاضا نباشد مجددا تورم افزایش پیدا میکند.
