پسری دارم، سینا، کمی بیش از پنج سال؛ مهد کودک می رود. در خیابان پرچم های متعدد ایران را دید.
سینا: بابا چرا این همه پرچم ایران گذاشتن؟
بابا: یک جور تبلیغه پسرم.
سینا: ایران کشور مهمیه؟!
بابا: بله پسرم.
سینا: بابا! می دونستی امریکا می خواسته ایران رو بگیره؟ (یحتمل برگرفته از سخنرانی های کلیشه ای یا دستوری مربیان مهد)
بابا: هنوزم هم میخواد پسرم.
سینا: آهان! من می دونم امریکا چجوری میخواد این کار رو بکنه....!
بابا: چطور پسرم؟!
سینا: میاد کیفیت چیزاش رو خوب میکنه که ما تعجب کنیم....!
بابا: خب پسرم. حالا ما باید چکار کنیم؟
.
.
.
.
.
.
سینا: جنگ راه بندازیم!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
دیالوگ بالا رو طنز هم تلقی کنیم، دقیقاً در نقطه اوج مکالمه و محل تلاقی اکسیژن و حرارت و ماده سوختی یک چرخش ذهنی می بینیم که از عقلانیت (چیزی که کودکان در این سن ندارند) فرسنگ ها دور است. یک درک درست و مدرن از شیوه جدید کشورگشایی و واکنش ذهنی مرتجعانه و کلیشه!
جنگ، بدترین ساخته دیرینه بشر است و رجال ما با شش دهه اختلاف سنی همچون یک کودک پنج ساله قافیه هر دیالوگی را به سمت جنگ می کشانند. سوال من اینجاست که این شش دهه اضافه اش چه کنم؟!
