کلی یک مرد معتاد به الکل‌ئه. شغلش به عنوان وکیل رو از دست داده و خانواده‌اش تا زمانی که درمان نشه باهاش حرف نمیزنن. تو خیابون زندگی میکنه و پولی که از راه گدایی کردن به دست میاره رو خرج الکل میکنه. به دلیل بیهوشی ناشی از مستی، در ۳ ماه گذشته ۴۲ بار توسط آمبولانس به اورژانس برده شده; اونجا یک شب میخوابه و فردا صبح وقتی داره مرخص میشه به پزشک‌های اورژانس میگه امشب هم برنامه همینه. بارها پیش اومده که تشنج کرده و برای یک هفته در بیمارستان بستری شده. هزینه این بستری‌ها توسط برنامه‌های حمایتی دولت پرداخت میشه. وقتی پزشک میخواد به برنامه‌های ترک اعتیاد ارجاعش بده میگه که «من نمی‌خوام ترک کنم، من از الکل خوشم میاد»
یکی از پزشک‌ها، دکتر مارتا، از این مسئله که هزاران دلار از پول مالیات‌دهندگان صرف کلی میشه عصبانیه. اون از مسئولین میخواد که قانونی تصویب کنن که مصرف کنندگان الکل (کسانی که بیشتر از ۱۰ بار در ماه در بیمارستان بستری میشن) رو به اجبار به مراکز ترک اعتیاد بفرسته.
به نظر شما چنین قانونی باید تصویب بشه؟
استفاده از الکل و مواد، دلیل بخش بزرگی از مراجعه به اورژانس در آمریکا است، شامل تقریبا ۵۰٪ مراجعات به مراکز تروما. طبق آمار وزارت بهداشت آمریکا، سالان بیشتر از ۲ میلیون مراجعه به اورژانس به دلیل مصرف الکل و مواد انجام میشه که بخش زیادیش توسط افراد با سابقه قبلی انجام میشه. هزینه انجام این خدمات معمولا توسط بیمه همگانی، یا توسط بخش مددکاری بیمارستان پرداخت میشه. در سال ۱۹۸۹، اولین drug court در آمریکا تشکیل شد (دادگاه برای کسایی که به دلیل رانندگی در مستی و … دستگیر میشن). امروزه بیش از ۳۰۰۰ drug court وجود دارن که میتونن افراد رو به گذروندن دوره درمان در مراکز ترک اعتیاد مجبور کنند. طرفداران این دادگاه‌ها میگن که ۷۵٪ افرادی که توسط دادگاه به مراکز ترک اعتیاد فرستاده شدن تا دو سال پاک هستن و دوباره دستگیر نمیشن و باعث صرفه‌جویی ۶۷۴۴ دلاری به ازای هر نفر میشن. از طرفی منتقدین معتقدند که این دادگاه‌ها به قاضی قدرت تصمیم‌گیری پزشکی میدن که غالبا گمراه کننده هستند. مثل محروم کردن از متادون در زمان ترک هروئین. البته این دادگاه‌ها فقط وقتی میتونن حکم بدن که فرد متهم به یک جرم مثل رانندگی در حالت مستی باشه و نمیتونن برای فردی مثل کلی حکم صادر کنن.
اخیرا بعضی ایالت‌ها قوانینی رو تصویب کردن که به اعضای خانواده‌ی مصرف‌کنندگان مزمن الکل یا مواد اجازه میده درخواست بستری شدنشون رو اگر در صورت درمان نشدن برای خودشون یا بقیه خطرناک باشن رو به دادگاه بدن. نکته‌ای که وجود داره اینه که درخواست کننده باید خودش هزینه‌های مرکز ترک اعتیاد رو پرداخت کنه. هرچند خیلی از مصرف‌کنندگان مزمن خانواده‌ای ندارند.
در سال ۲۰۱۳، استرالیا برنامه‌ای رو اجرا کرد که افرادی که در طی ۲ ماه، به دلیل مصرف الکل یا مواد ۳ بار توسط پلیس دستگیر شدند باید یک دوره درمان اجباری رو سپری کنن.
منتقدین ترک اعتیاد اجباری نگران جرم‌انگاری شدن یک وضعیت پزشکی هستند. همچنین بعضی‌ها بر اساس زیرپا گذاشته شدن اختیار افراد، مخالف ترک اعتیاد اجباری هستند; اگر کلی نخواد که الکل رو ترک کنه، جامعه چه حقی داره که مجبورش کنه؟ این نظر وقتی که هزینه‌ها از جیب مالیات‌دهندگان پرداخت میشن اونقدرها هم قانع‌کننده نیستند.
یک راه حل رادیکال جایگزین میتونه این باشه که اگر کلی به نوشیدن ادامه داد، و بعد از اخطارهای مکرر، دسترسیش به خدمات درمانی مرتبط با الکل قطع بشه.
