عصر نقره‌ای اصطلاحی است که نقلا از سوی زبان شناسان روسیه تا دهه آخر قرن نوزدهم و دو یا سه دهه اول قرن بیستم به کار گرفته شد. این دوره فوق‌العاده خلاقانه در تاریخ شعر روسی یک قرن پس از دوره طلایی ادبیات روسی قرار داشت.
دوره نقره ای برای نخستین بار توسط نیکولای بردیف فیلسوف مطرح شد، اما این دوره تنها برای اشاره به این عصر در ادبیات دهه ۱۹۶۰ مرسوم شد.
در دنیای غرب اصطلاحات "Fin de siècle " و "Belle Époque " تا حدودی رایج‌اند . در مقابل عصر طلایی ، شاعران و نویسندگان زن به طور قابل‌توجهی این جنبش را تحت‌تاثیر قرار دادند و عصر نقره ای آغاز رسمی پذیرش رسمی و پذیرش اجتماعی نویسندگان زن در حوزه ادبی روسیه تلقی می‌شود.
اگرچه ممکن است گفته شود که عصر نقره‌ای با ظهور کتاب الکساندر بولک " درباره بانوی زیبای " آغاز شده‌است ، بسیاری از محققان چارچوب زمانی خود را بسط داده‌اند تا آثار ادبیات روسی معاصر را نیز در بر بگیرند.
اوایل قرن بیستم، دوره تحولات اجتماعی و فرهنگی بود. تصویر واقعی زندگی نویسندگان دیگر را راضی نکرد ، و استدلال آن‌ها با آثار کلاسیک قرن نوزدهم مجموعه‌ای از جنبش‌های ادبی جدید را به وجود آورد .
هر چند که عصر نقره تحت تسلط جنبش‌های هنری روسی؛ Acmeism ، و futurism روسی بود ، بسیاری از مدارس شاعرانه رونق یافتند ، از جمله گرایش Mystical به جنبش Symbolist. همچنین چنین شاعرانی مانند ایوان بونین و مارینا تسوتایوا وجود داشتند که حاضر نشدند خود را با هیچ یک از این حرکات هماهنگ سازند . باری الکساندر بولک به عنوان یک شاعر پیشرو ظاهر شد که مورد احترام همه افراد بود .
فعالیت شاعرانه آنا آخماتووا ، بوریس پاسترناک و اوسیپ مندل اشتام، که همه آن‌ها در طول چندین دهه فراگیر شده‌اند ، نیز در طول این دوره آغاز شد.
عصر نقره‌ای بعد از جنگ داخلی روسیه به پایان رسید. مرگ بولک و نیکولای گامیلو در سال ۱۹۲۱ و نیز ظهور مجموعه بسیار تاثیرگذار پاسترناک "خواهرم زندگی است" ( ۱۹۲۲ ) که نشانه پایان دوره بود. عصر نقره ای به وسیله شاعران مهاجر به رهبری گئورگی ایوانف در پاریس و ولادیسلاو خداسویچ در برلین به از گذشته الهام گرفتند.
