اخذ مالیات برای جلوگیری از سوداگری های ضد تولید و تورم زا، یکی از مترقی ترین اقدامات، جهت صیانت از معیشت مردم است. این قانون نه برای کسب درآمد، بلکه برای بازدارندگی و به حداقل رساندن دلالی دانه درشت هاست.
سوداگران دانه درشت، از طریق دستکاری و بلوکه کردن عرضه کالا ها، موجب انباشت تقاضا و تورم می شوند. اقدام آنها، ضد تنظیم گری و تعادل بخشی به بازار است. بنابراین، در دهه های اخیر، مبارزه با چنین فساد ویرانگری، در اولویت کشورهای پیشرفته و با ثبات قرار داشته است.
انتظار این بود که وقتی تصویب قانون اخذ مالیات از سوداگری و عایدی سرمایه، در دستور کار مجلس قرار می گیرد، رسانه ها از اصل کار دفاع کنند و اگر هم به بخشی از آن نقد دارند، مطرح کنند. اما مدعیان اصلاحات، از ابتدا تا انتهای تصویب، به جوسازی پرداختند؛
تیتر برخی رسانه‌های زنجیره‌ای در حمله به قانون اخیر -در واقع دفاع از منافع نامشروع دلالان دانه درشت- را مرور کنید:
این در حالی است که به تصریح رئیس کمیسیون اقتصادی مجلس، ۹۹ درصد مردم، از شمول مالیات های مندرج در این قانون معاف هستند.
با این وصف، چرا برخی محافل به شکل هماهنگ به فضاسازی مسموم پرداختند و از پشت سوداگران تورم ساز در آمدند؟ آیا این رویکرد دلیل دیگری بر آلودگی برخی نشریات به مفاسد کلان اقتصادی نیست؟ و آیا اتفاقی است که همواره به سمت مفسدان اقتصادی غش می کنند؟!
