با دیدن صحنه‌های سرکوب خشونت‌آميز معترضان بویژه زنان در فرانسه توسط پلیس این کشور، این سؤال همچنان نزد افکار عمومی جهان و زنان فرانسه مطرح است که پس وزرای زن و فمینیست اروپا، کانادا و استرالیا کجا هستند و چرا از کنسرت دسته جمعی آنها در حمایت از حقوق زنان معترض فرانسوی خبری نیست!؟
سالهایی که در فرانسه زندگی کردم شاهد سبک زندگی پر از تلاش و ساده زیستانه فرانسوی ها بوده ام. واقعا سخت کار می کنند برای یک زندگی معمولی. من داخل خانه هایشان هم رفته ام. خانه هایی با امکاناتی بسیار معمولی. نه خبری از مبلمانی به سبک ایران هست. نه فرش هایی مثل ما، نه گاز و یخچال و پرده های مجلل.
من در فرانسه بودم که تظاهرات و اعتصابات جلیقه زردها شروع شد. وقتی با همکلاس فرانسوی ام صحبت می کردم می گفت: «واقعا پدر مادرهای ما دیگر توان کار کردن ندارند. از بس کار کرده اند از کار افتاده شده اند. حالا آمده اند قوانین بازنشستگی را سخت گیرانه تر هم کرده اند. غیر این که باید مالیات های سنگین بدهیم حالا می گویند سن بازنشستگی را باید بیشتر هم بکنیم. یعنی باید بیشتر کار کنی و به این راحتی ها بازنشسته نمی توانید بشوید. این رسما بردگی است. بردگی مدرن.»
من مردم فرانسه را که خیلی صبورند از نزدیک دیده ام. اینکه می بینید منفجر شده اند مثل کشور ما تاثیر رسانه های خارج از کشورشان نیست که برای تحریک و به خیابان آمدنشان بودجه خرج شده باشد. واقعا ستمدیده هستند و تحت فشار برای یک زندگی معمولی...
