محسن تنابنده در واکنش به مرگ ۱۵۵ نفر در جشن هالووین کره جنوبی، گفته: «کاش ما هم از خوشی زیاد بمیریم»!
وبسایت الف با اشاره به این توییت تنابنده نوشت: چه زود حقیقت آرمان‌هایشان را عیان کردند. چه زود از «برای یک زندگی معمولی»، رسیده‌اند به «مردن در خوشی زیاد»! ببینید چگونه آوار خودتحقیری را بر سر ملت خود خراب می‌کنند!؟ اگر زبانم لال همین اتفاق در ایران افتاده بود، تا هفته ها خودزنی می‌کردند که در چه مملکت جهنمی زندگی می‌کنند! اکنون ولی همین اتفاق در کره جنوبی، شده بهشت آرزوهایشان!
عینکی بر چشم زده‌اند که همه زشتی‌ها و بدبختی‌ها در جهان را زیبایی و خوشبختی ببیند و در ایران برعکس!
اخیرا بر اثر فرو ریختن پل معلقی در هند، حداقل ۱۵۰ نفر کشته شدند. فرض کنید زبانم لال، این حادثه در ایران رخ می‌داد!؟ همین سلبریتی ها و همین معترضان، چه الم شنگه‌ای به پا می‌کردند!؟ اصلا حجم خودزنی و آشوب و فغانی که راه می انداختند قابل تصور است!؟ برای مقایسه، در واقعه تلخ متروپل ما کمتر از ۴۰ عزیز را از دست دادیم، ولی هفته ها کشور دچار التهاب و درگیری و بحث و جدل کردند.
جهان مملو از این حوادث تلخ است که بسیاری از آن ها در اثر سهل‌انگاری، فساد یا سوءمدیریت اتفاق می افتد. اجازه بدهید برویم یک سطح بالاتر. همین ۳ هفته پیش بود که استفاده پلیس اندونزی از گاز اشک آور در ورزشگاه فوتبال، ۱۷۴ نفر را به کام مرگ کشاند. اگر خدای نکرده چنین فاجعه ای در ایران رخ می‌داد که سلبریتی‌ها فاتحه مملکت را می‌خواندند و خرمایش را می‌خوردند. رفقای خارج‌نشین شان هم حکم جانی ترین و قاتل‌ترین حکومت جهان را به نام جمهوری اسلامی می‌زدند!
حالا فکر می‌کنید در کشورهایی که این فجایع رخ داده، چه خبر است!؟ رسانه ها و سلبریتی هایشان چقدر خودزنی و خودتحقیری کرده اند!؟ فکر می‌کنید رسانه های دنیا چقدر خاک ماتم بر سر ملت مصیب دیده ریخته اند!؟ چند سیاستمدار و فعال حقوق بشری برای احقاق حق کشته شدگان به پا خواسته‌اند!؟
خلاصه به شما بگویم: هیچ. غرب یکماه است سوگوار مهسا امینی است و اصلا وقتی برای دیگر مصائب ندارد. مردم در اروپا و آمریکا از گرانی و کمبود سوخت و انرژی به ستوه آمده‌اند ولی تمام دغدغه سلبریتی ها، رسانه ها و سیاستمداران هموطنشان شده ایران!
معترضان این روزهای کشور ما می‌گویند به خیابان ها آمده ایم تا ایران را به کشوری عادی مثل کشورهای دیگر تبدیل کنیم. راست می‌گویند ایران کشوری عادی نیست.
خیلی هم غیرعادی است. این‌قدر غیرعادی که نخست وزیر کشور دیگری (کانادا) در تظاهرات علیه اش شرکت کند. این‌قدر غیرعادی که سلبریتی کشور دیگری (آنجلینا جولی) برای تحریک و تهییج اغتشاشگرانش به فارسی پیام بدهد. این‌قدر غیرعادی که غرب، صدها کشته در هند و کره جنوبی و اندونزی را ول کند و هفته ها فقط به موضوع مرگ دختری در ایران بپردازد. این‌قدر غیرعادی که هم عقب مانده‌ترین کشور جهان بنامندش و هم در برابر فناوری پهپادهایش اظهار عجز و ناله کنند. آری غیرعادی است.
این‌قدر غیرعادی که مجاهدان اجاره‌نشین‌اش، شهادت برای وطن را آرزو می کنند و سلبریتی‌های کاخ‌نشین‌اش، مردن در فرنگ را…
