تحلیل های منتشر شده در رسانه های اصلاح طلب را که میخوانی، گویی نویسنده در اوج افسردگی و انزوا و نا امیدی قلمی برداشته و بر کاغذ کشیده است. به گونه ای مخاطب را در تنگناهای ذهنی قرار میدهند که نتواند حتی ذره ای از نور امید را ببیند و بدان دل خوش کند. جالب آنکه خوانندگان این متون غالبا کسانی اند که با آنها گرایش مشترک سیاسی و قرابت فکری دارند. ترسیم چنین فضایی برای خواننده ای که آن رسانه را دوست و همفکر میداند، اگر خیانت به مخاطب و بلا نسبت احمق پنداشتن او نیست پس چیست؟!
نویسنده یا تحلیلگری که به موازات بیان مشکلات، نقاط قوت را نمیبیند، یا میبیند و عامدانه بر آن سرپوش میگذارد و با پمپاژ مکرر اخبار منفی مخاطب خود را لبریز از یاس و استرس میکند، قطعا بیش از هر جریان یا گروه سیاسی مخاطبش را از کمترین احساسات خوب محروم میسازد.
وضعیت در هیچ کشوری و هیچ حکومتی تاریکِ تاریک نیست، همانطور که در هیچ کشوری نیز نمیتواند روشنِ روشن باشد. بنده فکر نمیکنم مردم در جمهوری اسلامی دورانی به سیاهی دوران روحانی تجربه کرده باشند، اما باز هم موضوعات امید بخشی پیدا میشد که با آن بشود ذره ای ملت را امیدوار نگه داشت!
امروز مدعیان آزادی و رفاه در منجلاب سیاستهای خودشان گرفتارند؛ فرانسه یک جور به گند کشیده شده است، آلمانیها جور دیگری کف خیابان هستند، مردم آمریکا به یک شیوه گرفتار بدبختی های روز افزون شده اند، و غاصبان سرزمینهای اشغالی به شیوه دیگری مصیبت را تجربه میکنند!
انگلیس، آمریکا، فرانسه، و آلمان چرا باید مشکل اقتصادی داشته باشند؟ بروید تحقیق کنید آیا تحریم اند، به FATF تن نداده اند، و یا سوئیفت را بر رویشان بسته اند که ساکنان نیویورک برای تخم مرغ، اهالی انگلیس از تورم، و مردم فرانسه بابت درآمد اندک فریادشان به آسمان رسیده است؟!
آری! شاید اصلاح طلبان ایرانی مایل به پذیرش واقعیت نباشند، اما مردمان کف خیابانهای اروپا و آمریکا خودشان را بدبخت ترین آدم های روی زمین میدانند. خودشان را بدبخت میدانند چون احتمالا از ظلمی که دولت هایشان به دیگر ملت ها کرده اند بی خبرند، ولی باید پذیرفت در هر کشوری تاریکی هست روشنایی هم هست. اما چرا رسانه ها و تحلیلگران اصلاح طلب نقاط روشن را به کلی سانسور میکنند؟ باور کنید ما به همین سانسور هم رضایت داریم و از خیر امید آفرینی شان میگذریم اگر که به همان اکتفا کنند؛ اما درد آنجا است که اطلاع رسانی شان غالبا با دروغ به افتضاح بدل میشود!
اینجا مایلم به دو مورد از بی صداقتی هایشان اشاره کنم که این روزها اتفاقا بازارش داغ است. نمونه اول اینکه با ترفندهای مختلف و به زور میخواهند در ذهن مخاطب خود فرو کنند جمهوری اسلامی از روی استیصال متوسل به توافق با عربستان سعودی شده است، حال آنکه این ادعا از اساس کذب است و این سران سعودی بودند که از چین خواستند تا بین آنها و جمهوری اسلامی واسطه شده و میانجیگری کند. قبیله اصلاح طلب انگار لذت میبرد ولو به دروغ ایرانی را تحقیر شده و کوچک ببیند. اینکه ریشه خود حقیر پنداریهای اصلاح طلبانه دقیقا کجاست را به نظرم محققان باید کشف کنند!
نمونه دوم اما موضوع برجام است که همچنان میکوشند به مخاطب بقبولانند این ایران بود که برجام را نپذیرفت و اگر مشکلاتی در حوزه اقتصاد است بخاطر دست رد رئیسی به سینه آمریکا و اروپا است. حال آنکه آمریکا بود که از برجام در دوره روحانی خارج شد، در حالی که روحانی علیرغم همه مشکلات، نواقص برجام و بدعهدی های آمریکا، ساده لوحانه تعهدات خود را یک طرفه اجرا کرده بود. امروز رئیسی میگوید طرفی که از برجام خارج شده آمریکا است، و اگر قرار است دوباره به آن برگردد باید یک: بصورت گام به گام تعهداتش را انجام دهد، ایران راستی آزمایی بکند، و برای اینکه دولت بعدی آمریکا مجددا از آن خارج نشود تعهد بدهد! این عاقلانه ترین کاری است که دولت جمهوری اسلامی میتوانست انجام دهد. ایران برجامی که روحانی به کشور تحمیل کرد را به دلایل مختلف سیاسی و تعهداتی که ایجاد شده دور نیانداخته، اما میگوید ما معطل آن نخواهیم ماند و تلاش میکنیم با استفاده از ظرفیت کشورهای دوست و همسایه به رفع مشکلات خود بپردازیم. تا آن وقت اگر آمریکا پذیرفت در شرایطی برابر به برجام برگردد ما هم هستیم و اگر نپذیرفت حداقل وقت ملت و مملکت را پای آمریکا و غرب به هدر نداده ایم. اما اصلاح طلبان حقیقتهایی به این روشنی را هم انکار نموده و القاء میکنند این جمهوری اسلامی است که نمیخواهد مشکلات برطرف شود. این همه تعصبی که این دوستان به آمریکا، انگلیس و غرب دارند را اگر به مملکت خود داشتند و یا ذره ای از خودگذشتی می آموختند، اکنون برای خشنودی غرب و ارضای امیال سیاسی خود لگد به کشورشان نمیزدند!
عبدالرحیم انصاری
