طی روزهای گذشته ویدئویی توسط سازمان مردم نهاد «ترامپولین هاوس» منتشر شد که در آن یک زن پناهجوی کُرد ایرانی و مادر سه فرزند به نام «قدم خیر حقانی زاده ۳۷ ساله اهل سرپل ذهاب» روی زمین افتاده و در مقابل اخراج از کمپ پناهندگان در دانمارک مقاومت می‌کند.
او در این ویدئو که در کمپ پناهندگی «آونستروپ» گرفته شده، توسط ۴ نفر مورد ضرب و شتم قرار گرفته و پس از بازداشت به قرارگاه پلیس منتقل می‌شود.
سازمان غیردولتی «ترامپولین هاوس» می‌گوید این زن قرار بوده به همراه دو فرزندش از دانمارک اخراج شود، حال آنکه فرزند دیگر او که یک‌ساله است با پدرش در دانمارک ماندگار شده‌اند.
خانواده این زن کُرد می‌گویند که جدایی مادر از فرزند یک‌ساله نقض قوانین حقوق بشری است.
پس از واکنش افکار عمومی، در نهایت پارلمان دانمارک نیز مجبور به موضع‌گیری شده و اسکندر صدیق نماینده مستقل سبزها در این کشور در صفحه توییترش نوشت: «من طاقت ندارم به سرنوشتی که در انتظار زن کُردی که به اجبار تبعید شد، فکر کنم. ماتیاس تسفایه وزیر مهاجرت را برای ادای توضیحات فراخواندم تا توضیح دهد که آیا واقعاً قرار است اینگونه با مردم رفتار کنیم یا نه؟»
جالب اینکه وزارت مهاجرت دانمارک می‌گوید گذرنامه ایرانی این پناهجوی کرد هیچگاه منقضی نشده است و از طریق این گذرنامه به ترکیه و سپس به اروپای غربی آمده است.
در همین حال سفیر ایران در کپنهاگ با ارسال یادداشت رسمی نسبت به این اقدام غیرانسانی اعتراض و در دیدار با مسئولان وزارت خارجه و وزارت مهاجرت این کشور مراتب اعتراض دولت ایران را اعلام کرد و از مسئولان دانمارکی خواست که با خاطیان برخورد و بابت این رفتار عذرخواهی شود.
نکته اینکه؛ این رفتار را می‌توان تداوم استانداردهای دوگانه غرب در قبال پناه‌جویان دانست چنانچه در ماه‌های اخیر در حالی بالاترین تسهیلات را برای پناه‌جویان اوکراینی در نظر گرفته است که همزمان از پذیرش پناه‌جویان افغانستانی که وضعیتی مشابه دارند خودداری کرده و هزاران نفر در وضعیت بحرانی در مرزها و اردوگاه‌ها به سر می‌برند.
در این شرایط این سوال مطرح است که چگونه نهادهایی همچون شورای حقوق بشر به پرونده‌سازی و تعیین نماینده ویژه در قبال سایر کشورها از جمله ایران می‌پردازد در حالی که بررسی وضعیت بحرانی در اردوگاه‌های پناه‌جویان و رفتارهای غیر انسانی علیه آنها در کشورهای غربی را نادیده می‌گیرد؟
این پرونده نشان داد که ادعای چنین نهادهایی درباره حمایتشان از اقلیت‌های دینی و قومی در ایران نه برای بشردوستی بلکه در چارچوب اغراض سیاسی برای چندپاره‌سازی وحدت ایرانیان است و هیچ صداقتی در رفتار آنها نیست.
از سویی؛ سکوت تامل برانگیز آنان که طی روزهای اخیر به بهانه اتفاقات تلخ ورزشگاه مشهد فریاد زده و خواهان تعلیق فوتبال ایران شدند، در برابر ضرب‌وشتم این بانوی ایرانی بار دیگر نقاب از چهره منافق و کاسبکار آنها برداشت.
اکنون افکار عمومی به ویژه زنان جامعه ایران از کسانی که با سکوت از کنار درد و رنج این مادر با سه فرزند گذشته و زخم‌هایی که در حمله وحشیانه ماموران امنیتی دانمارک بر پیکرش نشسته را نادیده گرفته‌اند این سوال را دارند که آیا حفظ حرمت و حقوق اولیه این زن مهم نبوده که بدان نپرداخته‌اند؟
این نوع رفتارهای مغرضانه در گذشته نیز تکرار شده، چنانچه همین جریان‌ها سال گذشته در روز انتخابات ریاست جمهوری در قبال ضرب‌وشتم بانوی ایرانی در بیرمنگام انگلیس که برای مشارکت در تعیین سرنوشت کشورش پای صندوق رای حاضر شده بود، سکوت کرده و سخنی از نقض حقوق زن ایرانی در غرب بر زبان نیاوردند.
