از همان ابتدا که به بهانه مرگ مهسا امینی آشوب های پراکنده در کشور شروع شد، مشخص بود که برخلاف توهمات فانتزی ضدانقلاب «براندازی جمهوری اسلامی» یک شوخی است. زیرا هرکس اندکی با مفهوم «انقلاب» آشنا بود می دانست که با یک انقلاب مواجه نیستیم بلکه شورش های بی سری در جریان است که با کمک رسانه های خارجی و پشتوانه مالی برخی کشورهای همسایه درصدد هدف دیگری است: «تضعیف جمهوری اسلامی ایران»
واقعیت این است که تمام هدف دشمن از ابتدای این نا آرامی ها، تلاش حداکثری برای ناآرامی در کشور و فعال کردن انواع گسل های قومی، مذهبی و اجتماعی بود تا در نهایت حاکمیت جمهوری اسلامی ایران را ضعیف کند تا در اثر آن بتواند پای نهادها و سازمان های خارجی را به داخل کشور باز کند. درست شبیه آنچه که غربی ها بارها در کشورهای ضعیف و ویران شده امتحان کرده اند و با تحمیل دخالت های سازمان ملل و سایر نهادهای خارجی به آن کشورها به اسم «نظارت»، استقلال آن کشورها را هدف گرفته و جای پای خود در این کشورها را تثبیت کردند.
برای فهم عمق فاجعه و اینکه تاکنون سازمان ملل به اسم نظارت، در کدام کشورها دخالت کرده یک بار با دقت به اسم این کشورها دقت کنید:
«افغانستان، آلبانی، آفریقای مرکزی، اریتره، کوزوو، جزایر سلیمان، سورینام، جامائیکا، کنیا، آنگولا، بنگلادش، بنین، بورکنیافاسو، کامبوج، چاد، کنگو، جیبوتی، تیمور شرقی، السالوادور، گینه، اتیوپی، فیجی، گابن، گامبیا، گواتمالا، مالاوی، مالی، موزامبیک، نامیبیا، نپال، پاناما، رومانی، رواندا، سیرالئون، مقدونیه، توگو، اوگاندا، تانزانیا، زامبیا، زیمباوه و...»
ترکیب این اسامی به اندازه کافی گویاست و احتمالا شما هم بعد از مرور این اسامی، برای اولین بار با اسم برخی از این کشورها آشنا شده اید! کشورهای ضعیفی که هیچ وزنی در جهان ندارند و به میدانی برای دخالت و جولان دادن ابرقدرتها تبدیل شده اند. کشورهایی که بسیاری از آنها حتی توان برگزاری یک انتخابات ساده را هم ندارند و برای چنین کاری نیز باید سایه یک قدرت خارجی یا نهاد به اصطلاح بین المللی مثل سازمان ملل بالای سرشان باشد تا آن کار را انجام دهند. این دقیقا همان سناریویی است که از ابتدا برای جمهوری اسلامی ایران نوشته شده است. تضعیف ایران و گسترش ناآرامی ها تا جایی که برای یک انتخابات نیز به سبک آنگولا و کامبوج و کنگو و بورکینافاسو نهادهای خارجی در کشور دخالت کنند.
حالا به این بخش از سخنان مولوی عبدالحمید در نمازجمعه روز 13 آبان در زاهدان دقت کنید: «با حضور ناظران بین المللی یک رفراندوم بگذارید و نتیجه آن را بپذیرید.»
جناب مولوی عبدالحمید! بگذارید باور نکنیم که شما دغدغه رفراندوم و صندوق رای دارید! شما حتی نمی گذارید زنان در نمازجمعه ای که خودتان خطبه می خوانید حاضر شوند! مساله، مساله دیگری است. قرار است جمهوری اسلامی ایران آنقدر ضعیف شود که پای خارجی برای دخالت در کشور باز شود. یعنی قرار است کشوری که امروز یک ابرقدرت منطقه ای است و بسیاری از معادلات جهان را حتی در جنگ روسیه و اوکراین تغییر میدهد تا جایی ضعیف شود که پای نهادهای خارجی برای دخالت در آن باز شود اما این هم رویایی بیش نیست. باور کنید که «ایران قوی» و مستقل حتی برای شما و همه شهروندان اهل سنت نیز بهتر است. کمااینکه در همه این سالها که حتی مردم اهل سنت عراق و افغانستان و سوریه قتل عام شدند، این جمهوری اسلامی ایران قوی و مقتدر بود که امنیت شیعه و سنی را توانست با هم حفظ کند. همه در یک کشتی نشسته ایم، آن را خودمان سوراخ نکنیم...
امیرحسین ثابتی
