رشته مهندسی هوافضا که همیشه در حال پیشرفت است، یکی از چالش برانگیزترین مسیرهای شغلی در جهان است. از زمان انقلاب صنعتی، فناوری با سرعتی بینظیر در حال پیشرفت است. مهندسان هوافضا نیز در تحقیق در زمینهی طراحی و توسعهی وسایل نقلیهی حمل و نقل با سرعت بالا تاثیرات چشمگیری داشتهاند. از این وسایل میتوان به هواپیما، فضاپیما، موشک، ایستگاههای فضایی و وسایل نقلیه جهت حرکت به سمت کرهی ماه اشاره کرد.
گرایشهای مهندسی هوا فضا در مورد تجزیه و تحلیل، سنتز و طراحی وسایل نقلیهی هوایی و هوافضا اطلاعاتی را آموزش میدهند. دانشجویان این رشته میتوانند در مقطع کارشناسی در هوانوردی (طراحی هواپیما) یا هوافضا (طراحی فضاپیما) تخصص کسب کنند.
رشتهی مهندسی هوافضا ترکیبی از سنت منحصر به فرد فناوری هوافضا با مهندسی و روشهای مدیریت از رشته های مرتبط است. اگرچه این رشته ارتباط بسیار نزدیکی با حمل و نقل هوایی و طراحی دارد، اما پیشرفتهتر و سختتر از چیزی است که به نظر میرسد. برخی از واحدهای درسی هوافضا بر تمرین عملی و طراحی سیستم تأکید دارند، در حالی که برخی دیگر بیشتر به کارهای میدانی متکی هستند.
برنامه دانشگاهی عمومی برای مهندسان هوافضا با دو سال دورهی علوم و دورههای پایه مهندسی آغاز میشود. پس از آن، دو سال دورههای تخصصی دیگر به دانشجویان امکان میدهد مسیر شغلی خود را طی کنند. دورههای تخصصی موضوعاتی نظیر پیشرانه، ساختار، ترمودینامیک، کنترلها و اویونیک را شامل میشوند.
دانشجویان مهندسی هوافضا پس از کسب مدرک دانشگاهی خود، میتوانند طیف گستردهای از مشاغل از جمله موقعیتهای تحقیق، طراحی و توسعه، خدمات میدانی، بازاریابی، توسعهی نرم افزار و آموزش را انتخاب کنند.
اهداف آموزشی و شغلی متمرکز بر دو شاخهی اصلی مهندسی هوافضا، هواپیما/ موشک و فضاپیما متفاوت است. برخی از دانشگاهها برنامهی درسی خود را طوری تنظیم میکنند که هر دو حوزه را پوشش دهد. دانشگاههای دیگر این دو رشته را کاملاً از هم جدا کرده و برنامههای مدرک تحصیلی را هم در مهندسی هوانوردی و هم در مهندسی هوافضا ارائه میدهند. تعداد انگشت شماری از دانشگاهها فقط مهندسی هوانوردی یا هوافضا را ارائه میدهند. با تشکر از پیشرفت در تکنولوژی، چندین دانشگاه اکنون مدرک کارشناسی ارشد آنلاین را در مهندسی هوافضا ارائه میدهند که به متخصصان شاغل اجازه میدهد بدون ترک شغل مستقر در این زمینه تحصیل کنند.