بیماری من از اون جایی شروع شد که استادم دستور دادن همه چیز رو با دقت نگاه کنم و براش داستان بنویسم؛ چشمتون روز بد نبینه از غذایی که می خوردم تا در و دیوار اتاقی که حتی برای لحظه ای مهمونش بودم اشکال عجیب غریب می دیدم. بعضی شکل ها ترسناک بودن و بعضیا خنده دار و دوست داشتنی، عاشقونه هم داشتم ها!
ایشون یه زیتون خنده رو هستن؛ چرا باید زیتون بخنده! دنیای سحر است دیگر
این یه آدم فضاییه تو یه اتاق چوبی استتار کرده تا در زمان مناسب بهتون حمله کنه زیاد به چشاش نگاه نکنید این قابلیتو داره که شما رو تبدیل به عنکبوت کنه حالا چرا عنکبوت؟ چون تو اتاق بالغ بر بیست تا عنکبوت بود از ما گفتن نگاش نکنید!
یخورده سرتونو سمت راست بچرخویند تا تصویر دو تا آدم رو ببینید، فکر کنم دو تا باجناقن که با هم قهرن! از قدیم گفتن ژیان ماشین نمیشه باجناق فامیل نمیشه! به من چه کفتن دیگه!
اینم یه تصویر عاشقانه؛ دو نفر در حال بوسیدن همدیگه. از این تصاویر مگه تو آسمون ببینیم والا این جا ایران است!
اینم خودم خواستم بسازم؛ یه صورت آبگوشتیه، میگن طرف آبگوشتی شده منظورشون همینه!
خلاصه که اینا فقط یه گوشه از هنرنمایی های ذهن بنده بود که داستان ها داشت؛ حالا من واقعا بیمارم یا لازمه برای نوشتن این همه داستان ساختن و داستان دیدن؟ ولی هر چی هست دوسش دارم وقتی ناخودآگاه در موردش حرف می زنم گاهی آدم ها می خندن و میگن چه جالب! گاهیم میگن دیوونه شدی ها شما چی فکر می کنید؟
