قدیم ها چقدر خوب بود نه گوشی بود و نه اینترنت.
دورهمی های شبانه که تا دم طلوع خورشید طول می کشید.
اونقدر سرگرم گفتگو با هم می شدیم که گذشت زمان رو فراموش می کردیم.
شاید جک ها و حرفها و داستان‌هایی که تعریف می کردیم،ساده بود ولی با همون ها شاد می شدیم.
نه گوشی بود که از صبح تا شب سرمون توی اون باشه و نه اینترنتی که همه اش نگران تمام شدنش باشیم
ولی هرچی بود،خوش بودیم.شاید الان،اگر بخواییم به آن زمان سفر کنیم،دیگه نتوانیم با آن شرایط زندگی کنیم چون با این روش زندگی عادت کرده ایم.
با ورود تکنولوژی،شاید خیلی چیزها خوب شده ولی فاصله ها زیاد شده.
تماس تصویری خوبه ولی دیدار رو در رو یک چیز دیگست دیگه قطع و وصل هم نمی شه و با کیفیت بالاتریه.اینکه تو مادر و پدرت رو در آغوش بگیری خیلی حالت رو بهتر می کنه تا اینکه از دور براشون بوس بفرستی.هر چقدر هم که تکنولوژی پیشرفت کنه،باز هم هیچ چیز جای دیدار و محبت رو در رو رو نمی گیره.
گوشی و فضای اینترنتی هرچقدر جذاب و سرگرم کننده باشه،جای نوشیدن یک چای آتیشی در یک کلبه جنگلی کنار رودخونه که توسط پدرت درست شده رو نمی گیره.به نظر من استفاده از امکانات خوبه ولی نه زیاد.دیدن دوستان و فامیل،سفر،ورزش،کوهنوردی و...
هرچیزی جای خودش.
زیاده روی در هرچیزی،خطرناکه و از هرچیزی باید به اندازه استفاده کرد.
