مهربونی کردن اونقدر هم سخت نیست.
لبخندی که هر روز صبح به پدرت می زنی،تشکری که از مادرت بابت زحماتش می کنی،خسته نباشیدی که به رفتگر محله می گی،غذا یا دانه ای که به گربه یا پرنده می دی،کرایه دوستت را حساب می کنی،شاخه گلی که به معلم یا استادت هدیه می دی،عروسکی که برای خواهرت می خری و.........
اینها،همه مهربونی کردنه حالا متفاوت است.
مهربونی،می تونه وسیعتر باشه.سر زدن به خانه سالمندان،کمک‌های مالی به بهزیستی یا بیماران خاص،کمک به تهیه جهیزیه نوعروسان و......
ولی مهربونی،مهربونیه نوع ومقدارش زیاد مهم نیست. هر کسی با توجه به استطاعت مالی و شرايط زندگی،
مهربونی می کنه.
مهم،اون محبت کردن است که باعث شاد شدن لحظه ها،ساعتها،روزها و یاحتی سال‌های فردی بشه.
گاهی اوقات،همین مهربونی کوچیک مثل سر زدن به خانه سالمندان،باعث دلخوشی یک نفر می شه.
پس تا می تونی و توانش رو داری مهربونی کن و نگو نمی شه وقتش رو ندارم می شه فقط باید بخواهی. تنها همین مهربونیها موندگار است و خاطره می شه.
