درباره‌ی پدیدار «پیاده‌روی اربعین» سخن دراز است و چند سال پیش دراین‌باره قلم زده‌ام و برخی نکته‌ها را تبیین کرده‌ام؛ اما آن‌چه بسیار جای نقد دارد، نام‌گذاری پیاده‌روی از میدان آیینی امام حسین علیه‌السلام تا حرم حضرت عبدالعظیم حسنی رضوان‌الله‌علیه بنام «پیاده‌روی جاماندگان» است که حس «خودگنه‌کارشماری»، «افسوس‌خواری»، «خودمقصرپنداری»، «افسرده‌حالی» و ... را که سدافسوس با آن در این یک دهه این پدیدار را شاید با «مطامع سیاسی» رونق داده‌اند (بیادداشت‌های پیشینم رجوع شود!)، القا می‌کند. من بارها بجای این نام پراشکال نام «پیاده‌روی امیدواران» را پیش‌نهاد داده‌‌‌ام که مستند بخبری درباره‌ی حضرت عبدالعظیم حسنی رضوان‌الله‌علیه است. در «کامل الزیارات» ابن قولویه از امام هادی علیه‌السلام نقل شده که «أما إنک لو زرت قبر عبدالعظیم عندکم لکنت کمن زار الحسین»؛ یعنی زیارت حضرت عبدالعظیم حسنی رضوان‌الله‌علیه چونان زیارت امام حسین علیه‌السلام است؛ چنان‌که در زیارت‌نامه‌ی ایشان آمده: «السلام علیک یا من بزیارته ثواب زیارة سید الشهداء یرتجی» که «یرتجی» بمعنای «امید می‌رود» است؛ یعنی «درود بر شما ای کسی که از/با زیارتش پاداش زیارت سالار شهیدان امید می‌رود!»؛ پس شایسته است پیاده‌روی هم‌زمان با پیاده‌روی اربعین امام حسین علیه‌السلام در تهران را «پیاده‌روی امیدواران» بنامیم که هم بسیار معنادار و مستند بنص است و هم نامی خوشایند، دل‌پذیر، امیدبخش و پسندیده است.
