پارگی مینیسک در ورزش های تماسی مانند فوتبال و همچنین ورزش های غیر تماسی که نیاز به پریدن و برش دارند مانند والیبال و فوتبال رایج است. آنها می توانند زمانی اتفاق بیفتند که فرد هنگام دویدن به طور ناگهانی جهت خود را تغییر دهد و اغلب همزمان با سایر آسیب های زانو مانند آسیب رباط صلیبی قدامی (ACL) رخ می دهد. پارگی مینیسک خطر ویژه ای برای ورزشکاران مسن تر است زیرا منیسک با افزایش سن ضعیف می شود. بیش از ۴۰ درصد از افراد ۶۵ سال یا بالاتر به آن مبتلا هستند.
علائم پارگی منیسک عبارتند از:
در ابتدا ممکن است درد شدید نباشد. حتی ممکن است با مصدومیت بازی کنید. اما به محض شروع التهاب، زانوی شما احتمالاً کمی درد خواهد داشت. در ادامه این مقاله از شفاکاران روش های تشخیصی را بررسی می‌کنیم.
برای تشخیص پارگی منیسک، پزشک شما را معاینه کامل می کند. آنها می خواهند جزئیاتی در مورد نحوه آسیب دیدگی شما بشنوند. اشعه ایکس ممکن است برای رد شکستگی استخوان و سایر مشکلات ضروری باشد. همچنین ممکن است نیاز به اسکن MRI (تصویربرداری تشدید مغناطیسی) داشته باشید که امکان ارزیابی دقیق‌تر غضروف زانو را فراهم می‌کند.
درمان پارگی منیسک به اندازه و محل پارگی و میزان زانو درد بستگی دارد. سایر عوامل موثر بر درمان شامل سن، سطح فعالیت و صدمات مرتبط است. قسمت بیرونی منیسک، اغلب به عنوان “منطقه قرمز” نامیده می شود. گر پارگی کوچک باشد، می تواند خود به خود بهبود یابد. در مقابل، دو سوم داخلی منیسک به “منطقه سفید” معروف است. آسیب های این ناحیه به خودی خود بهبود نمی یابند زیرا این ناحیه فاقد رگ های خونی برای وارد کردن مواد مغذی شفابخش است.
خوشبختانه، همه پارگی‌های منیسک نیاز به جراحی ندارند. اگر زانوی شما قفل نمی شود، ثابت است و علائم برطرف می شود، درمان غیر جراحی ممکن است کافی باشد.
با این حال، این درمان های محافظه کارانه همیشه کافی نیستند. اگر پس از حرکات مضر برای مینیسک زانو، پارگی بزرگ، ناپایدار باشد یا باعث ایجاد علائم قفل شود، ممکن است برای ترمیم یا برداشتن لبه‌های ناپایدار، جراحی لازم باشد. این روش معمولاً بسیار ساده است و اغلب می توانید همان روز به خانه بروید. در صورت انجام تعمیر، ممکن است پس از آن به یک بریس برای محافظت نیاز داشته باشید.
برای ۸۵٪ تا ۹۰٪ از افرادی که برای پارگی مینیسک تحت عمل جراحی قرار می گیرند، نتایج کوتاه مدت خوب تا عالی است. اما در درازمدت، افرادی که آسیب دیدگی منیسک بزرگی دارند که قابل ترمیم نیست، ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به آرتریت زانو باشند.
