فیلم جهان پهلوان تختی

سلام. دیروز فیلم جهان پهلوان تختی رو از تلویزیون دیدم. قبلش هم بگم که من منتقد فیلم نیستم. یک نفرم عین خود شما. فقط خواستم نظر و احساسام رو در مورد این فیلم با شما در میان بذارم.

من شخصی ام که خیلی دوست دارم آدمی باشم که به افراد نیازمند کمک کنم. اما چون بین حرف و آرزو تا عمل خیلی فاصله هست خیلی در این زمینه موفق نبودم. شخصیت جهان پهلوان تختی دقیقا همان چیزی بود که من می خوام باشم. هرچند که به نظرم در فیلم این را به خوبی به تصویر نکشیده بودند. ایشان امید مردم بودند و هر کسی که جایی کارش گیر می کرد از ایشان کمک می خواست. موارد مادی را که مستقیما به اشخاص میداد. و حتی در ادارات هم اصطلاحا ریش گرو می گذاشت تا گره از کار مردم باز شود.

دلیل اینکه فکر می کنم در فیلم به خوبی کار نشده بود این مورد است. اینکه کمک کردن به مردم کار پسندیده و خوبی است اما ارزش آن با رعایت یک شرط مهم صد چندان می شود. باید دید منشأ حس نوع دوستی ما چیست؟

باز هم ذکر می کنم که صحبت ما در مورد مقایسه دو کار از نظر خوب بودن یا خوبتر بودن است.

مقایسه منشأ حس ما برای کمک

1- هدف ما از کمک به دیگران صرفا برای ارضا احساس درونی خودمان مانند دلسوزی یا مردانگی یا امثال دیگر باشد. که البته با ارزش اند.

2- هدف ما از کمک به دیگران انجام وظیفه بندگی باشد. بندگی خدا!

نظر بنده مطابق با اطلاعاتی که تا حال حاضر از مطالعه کردن و شنیدن از دیگرانی که نظرشان برایم اهمیت داشته بر برتری مورد دوم است. این مورد، مورد شماره 1 را هم در بر می گیرد اما نه دقیقا به صورتی که معرفی شد.

دلسوزی، مهربانی، مردانگی، از خود گذشتگی و دیگر صفاتی که الان به ذهن من نمی رسد، تماما مورد تایید و توصیه شده از طرف خدای متعال است. خدایی که از همه ما نسبت به ما مهربانتر، دلسوزتر و جوانمردتر است.

بررسی بیشتر

ما در حال بررسی یک عمل یکسان با دو نیت متفاوت هستیم. هر انسانی انتظار گرفتن مزد یا پاداش یا شنیدن تشکر و قدردانی را از کسی دارد که کار را برای او انجام داده است.

در مورد شماره یک طرف تشکر کننده مردم هستند. مردمی که خودشان به کمک احتیاج داشتند. پس انتظار اینکه آنها از ما تشکر کنند خلاف جوانمرد و حتی مخالف عقل است. اگر هم مراد ارضای حس دلسوزی یا افتخار به صفت مردانگی بوده باشد، در همان لحظه کمک کردن برآورده شده است.

اما در مورد شماره دو طرف تشکر کننده خداست. خدایی که به خاطر ابراز بندگی به او کمک را انجام داده ایم. همان خدایی که مالک همه چیز است و دنبال بهانه برای کمک همه جانبه به ماست. پس چقدر با مردانگی جور است اینکه ما هیچ انتظاری از تشکر مردم نداشته باشیم و بی منت از آنها خداحافظی کنیم. همزمان حس دلسوزی و افتخار به صفت مردانگی هم می توانند پاسخ داده شوند.

ممنونم به خاطر خواندن این مطلب

خوشحال میشم در مورد این مطلب نظر بدید.

لینک سایت ما https://www.dingodingo.ir