1. آموزش مجازی آسان نیست و اگر واقعا قصدتان از به مدرسه فرستادن فرزندانتان آموزش است و نه نمره گرفتن باید بر شرکت منظم‌شان در کلاس‌ها نظارت داشته باشید.
2.هنگام پیام دادن به معلم‌تان او را با کلمات رسمی مخاطب قرار دهید.
3.کلاس مجازی مسابقه‌ی کی از همه باهوش‌تره نیست. مکانی‌ست برای یادگیری و تعامل. پس کنار فرزندتان ننشینید تا در رقابت با دیگر شاگردان کمکش کنید. این مساله علاوه بر لطمه زدن به اعتماد به نفس او، فرایند یادگیری را نیز مختل می‌کند.
4.در آموزش مجازی اکثر معلمین فیلم تدریس‌شان را ضبط می‌کنند. آن را جایی ذخیره کنید تا هم بتوانید چندین بار مرور کنید و هم شب امتحان در به در دنبال فیلم‌ها نباشید.
5.اگر تمرینات خود را از روی دیگران رونویسی کنید معلم ضرر نمی‌کند بلکه به گمان اینکه همه یاد گرفته‌اند به سرعت سراغ مبحث بعدی می‌رود. اگر در آزمون‌ها تقلب کنید به معلم آسیبی نمی‌رسد بلکه فقط آمار قبولی‌هایش بالاتر می‌رود.اگر جواب سوالات معلم را به فرزندتان می‌رسانید، از حقوق معلم کم نمی‌کنند، فرزندتان را با تقلب و دروغ بزرگ نکنید. بگذارید فرزندتان تلاش کند، بگذارید از مغزش استفاده کند، قول می‌دهم استفاده از مغز عوارض جانبی نداشته باشد.
6. مشخص شده که ۳۲ دو‌گونه‌ی مختلف هوش در بشر وجود دارد و فرزندان ما حتما در یک یا چند شاخه استعداد بیشتری دارند. کسی که هوش ریاضی خوبی ندارد شاید در ادبیات، هنر یا ورزش موفق باشد. آنها را تحت فشار نگدارید، تحقیر نکنید، با دیگران مقایسه نکنید. اجازه بدهید راه خودشان را پیدا کنند. جهان ما جهان تفاوت‌هاست.
7.تنبیه و تحسین اغراق شده هر دو به یک میزان مخل آموزش و پرورش‌اند. تشویق باید متناسب با نوع فعالیت باشد و گاهی باید اجازه بدهیم فرزندمان از کارش فقط لذت ببرد و وابسته به تشویق ما باشد.
8.برخی مدارس از شما می‌خواهند از آموزش‌های کودک‌تان فیلم بردارید تا در فضای مجازی مبلغ کارشان باشد. به شخصه با این کار مخالفم. کودک ناچار می‌شود برای فیلمبرداری یک اجرای بی‌عیب و نقص داشته باشد. برخی کودکان ذاتا #درونگرا هستند و علاقه‌ای به این کار ندارند و این دست رقابت‌ها فقط باعث می‌شود حس ناکافی بودن و عقب ماندن از دیگران را بی‌جهت تجربه کنند.
9.کودکان را وابسته به لایک و تایید و تماشاچی بزرگ نکنیم و از آنها شخصیت‌های نمایشی نسازیم. بگذاریم خود واقعی‌شان را زندگی کنند.
