ما ایرانی ها همیشه به این امر افتخار می کنیم که در دنیا مهمان نواز‌ترین کشور هستیم. یعنی اولین مشخصه ممتازی که از ایران به ذهنمان می رسد همین مهمان نوازی ست. ولی شاید این واژه مهمان نواز آنچنان دقیق نباشد.
آری ما ایرانی ها مهمان نواز ایم ولی به صورت کاملا انتخابی. اگر یک توریست اهل آلمان را در خیابان ببینیم، با تمام وجود مجذوب شده و در مهمان نوازی سنگ تمام می گذاریم. به خانه دعوت ش می‌کنیم، به کافه می‌بریم، به رستوران می بریم و خلاصه به قول معروف نمی‌گذاریم دست در جیب کند. ولی همین شما، آیا همین رفتار را با یک توریست اهل پاکستان هم دارید؟ احتمال قوی نه. به صورت کلی ما ایرانی‌ها در مقابل پوست سفید های اروپا و آمریکا احساس پایین و کوچک بودن می‌کنیم و در واقع به جای مهمان نوازی چاکری می‌کنیم. شاید این واژه چاکری هم بیش از اندازه تند باشد. شاید واژه "غریبِ از ما بهتر نوازی" دقیق ترین توصیف این خصوصیت ایرانی ها باشد. این موضوع فقط به مورد خارجی ها محدود نیست. در خانه هایمان میوه ها، غذا ها و سرویس ها برای مهمانان دسته بندی می شود. مثلن اگر قرار است عمویی که شغل متوسطی دارد مهمانمان باشد غذایی متوسط خواهد داشت و اگر پسر خاله ی پسر دایی مان که شغلی ممتازتر (از نظر خویش) دارد، غذایی ممتازتر خواهد داشت.
سعی کنیم در توصیف امور دقیق تر باشیم.
