در سال 1976 مدارپیمای سفینه فضایی وایکینگ از یک مجموعه سنگ عکسی گرفت که از بالا شبیه صورت انسان بودند. "صورت در مریخ" تیترهای زیادی را در سراسر جهان به خود اختصاص داد. 25 سال بعد و با پیشرفت فناوری کاوشگر جهلنی مریخ تصاویر واضح تری از آن مجموعه سنگ ارسال کرد، انگار آن شباهت به صورت انسان به کلی نابود شده بود. این یکی از مثال های توهم دسته بندی است.
مغز انسان به دنبال الگو ها و قوانین است. اگر الگوی خاصی پیدا نکند از خودش یکی ابداع می کند. هر چه علامت دریافتی غیر متمرکزتر باشد راحت تر می شود پیام های نهفته در آن را پیدا کرد. در نتیجه وقتی می خواهیم یک الگو را کشف کنیم بیش از حد حساس هستیم. بهتر است هر بار که فکر میکنیم الگویی را کشف کرده ایم کمی بدبین باشیم و این احتمال را در نظر بگیریم که که کاملا اتفاقی بوده است. اینگونه میتوانیم از خطرات خطای دسته بندی در امان باشیم.
