قرارداد چیست ؟شرایط تنظیم قرارداد / فسخ بدون مراجعه به دادگاه
اگر تا کنون در عقود متعددی مثل قرارداد مشارکت در ساخت ، قرارداد پیمانکاری ، قرارداد مشارکت مدنی ، قرارداد انتقال ملک و قرارداد های خصوصی دیگری به عنوان یکی از طرفین عقد بوده اید مطمعنان با حق فسخ آشنایی کامل دارید و یا حتی اگر تاکنون قراردادی را منعقد نکرده اید ولی در شرایط تصمیم گیری برای یک معامله مهم هستید بهتر است که در خصوص ضمانت اجراهای مندرج در قراردادها که توسط طرفین درعقد ذکر می شود و یا قانون گذاردر صورت تخلف هر یک از طرفین از مفاد عقد پیش بینی کرده است آگاه شوید
با مطالعه این محتوا با اطلاعات کامل برسرمیز مذاکره حاضر شوید چرا که ممکن است با عواقب جبران ناپذیری درآینده روبرو شوید ما ابتدا به شما خواهیم گفت حق فسخ چیست ولفظ صحیح استفاده شده آن در قرارداد کدام است چرا که بسیاری از افراد جامعه به دلیل عدم آشنایی به الفاظ حقوقی گاها ضمانت اجراهای قرارداد را به جای یکدیگر استفاده می کنند که هریک دارای معنای متفاوتی در علم حقوق است
پیش نهاد می شود در این خصوص مقاله قدم به قدم با ابطال قولنامه را مطالعه کنید
قانون گذار ما در قانون مدنی در خصوص حقوق مدنی می گوید یعنی هر شخصی با زنده متولد شدن دارای حقوق اجتماعی و تعریف شده از ناحیه قانون گذار است که با فوت آن شخص این حقوق پایان می پذیرد به غیر از حقوقی که به ارث می رسد ، ولی حق فسخ چیست ، در مبحث قراردادها اگر ما یک قرارداد را از زمان پیدایش تا اتمام ، آن را یک موجود زنده بدانیم می توانیم تصور کنیم که این موجود زنده تحت یک شرایط و قوانینی باید به وجود بیاید که یا وجودش از ابتدا سالم است یا فاسد و یا ناقص و چه شرایطی باعث نابودی این موجود زنده خواهد شد
در قانون مدنی قانون گذار شرایط عمومی را عنوان کرده است که در صورت رعایت تمامی آن شرایط ، یک قرارداد بسان یک موجود سالم متولد خواهد شد و در صورت عدم رعایت هریک از آنها و یا فقدان یکی از آن شرایط ممکن است موجود مرده و یا ناقض متولد شود
در ماده 190 قانون مدنی قانون گذار شرایط عمومی برای انعقاد یک قرارداد را تصریح می کند واعلام کرده است که برای صحت هر قردادی رعایت این شرایط الزامی است نتیجتا در صورت عدم رعایت هر یک از آنها قطعا از نظر قانون گذار آن قرارداد دارای اعتبار قانونی نیست
اولین و مهمترین رکن انعقاد یک قرارداد در قانون قصد طرفین است یعنی در انعقاد همان عقدی که طرفین پس از مذاکره و اراده آگاهانه تصمیم به انعقاد آن گرفته اند قصد واقعی مشترک باشد که این رکن در انعقاد قراردادهای صوری بیش از بیش آشکار خواهد شد یعنی در صورت عدم قصد در انعقاد یک معامله سرنوشت آن عقد بطلان است و هیچ گونه حق مالکیتی ایجاد نخواهد کرد
رضایت طرفین عقد است که در صورت عدم رضایت هریک از طرفین ، عقد غیرنافذخواهد بود یعنی همانند یک عقد باطل هیچ گونه مالکیتی برای خریدار یا فروشنده ایجاد نخواهد شد البته تفاوتی که این عقد با عقد باطل دارد میتوان سبب عدم نفوذ را رفع نمود این نوع معاملات زمانی که مالک جاهل به عقد است یعنی در جایی که شخصی بدون اذن و اجازه مالک موضوع معامله ، عقدی را به نمایندگی از وی بدون آنکه دارای اختیار نمایندگی باشد معامله کرده و یا زمانی که شخصی مال دیگری را برای خود معامله می کند واقع می شود که در امور کیفری با عنوان جرم انتقال مال غیر تعریف میشود .
، موضوعی است که طرفین می خواهند آن را معامله کنند قانونگذار در شرایط موضوع عقد می گوید مالی که می خواهد معامله شود باید در زمان انعقاد عقد موجود باشد و معین باشد یعنی بتوان در عالم خارج به آن اشاره نمود مثلا این اتومبیل ، آن خانه ، آن میز ، تا بتوانید از کمیت و کیفیت آن آگاه شوید تا بدانید چه چیزی را میخرید و بهای آن را می پردازید . البته در خصوص موضوع معامله شرایط قانونی دیگری وجود دارد که در صورت عدم رعایت هریک از آنها به طرفین حق فسخ خواهد داد و یا حتی ضمانت اجرای بطلان عقد را دارد مانند اشتباه در موضوع معامله که در این مقاله درتوضیحی مختصر نمیگنجد.
مشروعیت جهت معامله است یعنی اگر طرفین جهت معامله را که هدف اصلی و مستقیم است در عقد ذکر کنند باید مشروع باشد در غیر این صورت عقد باطل است مثلا ذکر میشود من این خانه را می خرم که به فعالیت های هرمی اختصاص دهم
1) بطلان عقد که هیچ گونه آثار حقوقی نخواهد داشت
2) عدم نفوذ یعنی معامله ای که غیر نافذ است یعنی با تفیذ یا اجازه مالک می توانیم این عقد را دارای آثار حقوقی کنیم و در صورت رد این نوع معامکلات یعنی عدم تنفیذ توسط مالک این نوع عق باطل خواهد شد
3) عقدی که قابل فسخ است یعنی عقدی که از ابتدا صحیح واقع شده و بر اساس یک دلیل قانونی یا شرطی که طرفین درآن مقرر کرده اند قابل فسخ است
4) عقدی که قابل ابطال است در قانون تجارت ایران مقرر گردیده که اگرمعامله ای از ناحیه مدیران منعقد گردد و بدون اجازه هیات مدیره و مجمع عمومی عادی باشد آن معامله قابل ابطال خواهد بود .
نوع دیگری از عقد زمانی است که قابل استناد در مقابل طلبکاران نیست مثلا اگر شخصی معامله به قصد اضرار به طلبکاران منعقد کند قانون گذار بر این عقیده است که این نوع عقد در مقابل طلبکاران قابل استناد نیست
پس از این توضیح در خصوص قرارداد و ضمانت اجراهایی که در مسیر تشکیل یا انعقاد یک قرارداد گفتیم فی الحال در خصوص حق فسخ چنین است که اگر طرفین عقد برای خود چنین حقی را در عقد قراردهند مثلا الف با ب قراردادی منعقد می کند و شرط می کند در صورتی که ظرف مدت معینی ب به تعهد خود عمل نکند الف می تواند معامله را فسخ کند در این صورت در قانون مدنی قانون گذار متذکر است که حق فسخ باید اعلام گردد همانند تمامی اعمال حقوقی دیگر در این صورت شخصی که حق فسخ خود را اعمال کرده می تواند دادخواست اعلام حق فسخ دهد و یا در قرارداد خود شرطی ذکر کند که در صورت فسخ اعلام آن بدون مراجعه به دادگاه و صرفا بر اساس یک اظهار نامه باشد بنابراین قرارداد ها تابع اراده طرفین عقد است تا جایی که خلاف قواعد آمره و یا نظم عمومی نباشد
?
