دارم به این فکر میکنم که تا چه زمانی صدای خفته درونم را فریاد نکنم.
صدایی که از انسانیت فریاد می زند. صدایی که می بیند و می شنود که چگونه در لابلای هیاهوی داستان های عراق و سوریه، افغانستان و افغانی را لگدمال می کنند و چون خون آشام ها از خون پاک و مظلوم افغان ها می نوشند.
جنایت های طالبان را ببین!
این جنایتکار بزرگ که دست کمی از جنایت های داعش در سوریه و عراق ندارد، مردم عزیز افغان را وحشیانه و جنایتکارانه می کشند و بسیار نرم و بیصدا در حال پیشروی هستند.
میتوانی تصور بکنی که سرزمینت، محل تولدت، جایی که به آن تعلق داری را نه اینکه از تو بگیرند بلکه تو را از وطن ات بیرون کنند!
شاید ما ایرانیها اندکی و فقط اندکی از این حس افغان ها را متوجه شویم پس فریادشان باشیم...
