بی اختیاری فوریتی متداول‌ترین علت گزارش شده بی‌اختیاری ادرار پس از سکته مغزی است. ضایعه سکته مغزی به طور مستقیم می‌تواند مسیرهای عصبی ادرار را در مغز مختل کند و منجر به انقباض‌های مهار نشده دترسور شود. نتیجه فعالیت بیش از حد دترسور، اغلب یک فشار ناخواسته برای تخلیه مثانه است که به تعویق انداختن آن بسیار دشوار است، و در نتیجه ممکن است به نشت غیراختیاری ادرار منجر شود. قدرت انقباضات، میزان نشت ادرار را تعیین خواهد نمود، و انقباضات قوی ترباعث تخلیه کامل مثانه می‌شوند. در مقابل، انقباضات ضعیف باعث نشت‌های مکرر و کم حجم و تخلیه نامؤثر مثانه می‌شوند که منجر به حجم باقی مانده زیادی از ادرار می‌گردد (بیش از ۱۰۰ میلی لیتر). بنابراین، بیماران مبتلا به بی‌اختیاری فوریتی نیز از نشانه‌های تکرر ادرار و بی‌اختیاری شبانه شکایت دارند.
هیپورفلکسی دترسور ممکن است به دلیل از دست دادن اولیه هماهنگی مثانه، پس از سکته مغزی حاد اتفاق بیافتد. هیپورفلکسی دترسور منجر به تخلیه ناقص مثانه می‌شود و منجر به حجم زیادی از ادرار باقی مانده پس از تخلیه (بیش از ۱۰۰ میلی لیتر) و پس ازآن علائمی مانند ترواش و یا نشت پیوسته ادرار می‌گردد. در نتیجه ممکن است احتباس ادراری به شدت رخ دهد و معمولاً بسیار دردناک است و یا ممکن است مزمن باشد و در طول مدت زمانی طولانی ایجاد شود و در این صورت معمولاً بدون درد است. در تمام موارد احتباس ادراری، باید از یبوست به عنوان یک عامل ایجاد کننده، جلوگیری شود.
این نوع بی‌اختیاری به عنوان “بی‌اختیاری ادرار با کاهش توانایی آگاهی از سیگنال‌های مثانه قبل از نشت، توجه به نشت احتمالی یا هر دو” تعریف شده است. این نوع بی‌اختیاری به عنوان یک عامل خطر مستقلبرای نتیجه ضعیف در ۳ ماه و ۱ سال پس از سکته مغزی ظاهر می‌گردد. هنگامی که با بیماران مبتلا به بی‌اختیاری ادرای فوریتی مقایسه می‌شود، نتیجه می‌گردد که بیمارانی با نقص آگاهی دارای فراوانی بیشتری در ضایعات سکته مغزی دیواره‌ای و با فراوانی کمتر، دارای ضایعات پیشانی هستند. این یافته با نقش شناخته شده لوب‌های دیواره‌ای و گیجگاهی در تشخیص درست و تأیید سیگنال‌ها در یک شرایط اجتماعی خاص در مقایسه با نقش اختیاری ساختارهای لوب پیشانی در شناخت آگاهانه از سیگنال‌های عصبی مثانه سازگار است.
عوامل مرتبط با سکته مغزی مانند مشکلات شناختی، ارتباطی یا تحرکی ممکن است به طور غیرمستقیم بر توانایی بیمار برای حفظ مهارت‌های صحیح دستشویی در کنار عملکرد طبیعی مثانه تأثیر بگذارد. بی‌اختیاری “عملکردی” حاصل به طور قابل ملاحظه ای با زبان پریشی و یا اختلال شناختی مرتبط است.
بی اختیاری استرسی در نتیجه مستقیم از سکته مغزی رخ نمی‌دهد؛ با این حال، عوامل مرتبط با سکته مغزی ممکن است شرایط پیش از آن را تشدید کنند. بی‌اختیاری استرسی پس از برخی حرکات (ایستادن، سرفه و عطسه) رخ می‌دهد و عمدتاً نتیجه ضعف عضلات کف لگن است. کاهش هماهنگی عضلات لگنی و ضعف حرکتی ناشی از سکته مغزی حاد می‌تواند منجر به تلاش‌های شدیدتری برای دستشویی و باعث تشدید بی‌اختیاری استرسی از پیش موجود شود. سکته مغزی حاد ممکن است توسط پنومونی آسپیراسیون نیز پیچیده شود و سرفه حاصل نیز ممکن است این نوع بی‌اختیاری را تشدید کند.
