لوپوس یک بیماری مزمن خود ایمنی است که در آن سیستم ایمنی بدن بیش فعال شده و به بافت های سالم و نرمال حمله می کند. در نتیجه این اتفاق، علائمی نظیر تورم، التهاب، آسیب به مفاصل، پوست، کلیه ها، خون، قلب و شُش ها می شود.در شرایط عملکرد عادی، سیستم ایمنی بدن پروتئین هایی می سازد که آنتی بادی نام دارند و آنتی بادی ها از بدن در برابر آنتی ژنهایی نظیر ویروس و باکتری محافظت می کنند.لوپوس سبب می شود تا سیستم ایمنی بدن قادر به تشخیص تفاوت میان آنتی ژن و بافت سالم نشود. این مسئله سبب می شود تا آنتی بادی ها نیز مستقیما به سراغ بافت های سالم رفته و سبب آسیب رساندن به آن شوند که در نتیجه آن درد، تورم و التهاب پدید می آید.
لوپوس چه نقاطی از بدن را درگیر میکند؟
هر نقطه ای از بدن انسان ممکن است دچار لوپوس شده؛ از پوست، مفصل، مغز، شش ها، رگ های خونی و کلیه ها گرفته تا دیگر اعضای کوچک و بزرگ داخل بدن که هر کدام اعمال خاص خود را بر عهده دارند.
انواع لوپوس
بیماران با لوپوس اریتماتوس دیسکوئید، مدلی از بیماری را دارند که به پوست محدود می شود و معمولا با دانه های ریزی روی پوست صورت، گردن و جمجمه شناخته می شود که البته آسیبی به اندام های درونی نمی رساند. کمتر از ده درصد بیماران مبتلا به نوع دیسکوئید، بیماری را تا مرحله رسیدن به نوع سیستمیک پیش برده و متاسفانه راهی برای پیش بینی یا جلوگیری از وقوع آن وجود ندارد.
حالت SLE بسیار شدیدتر از نوع دیسکوئید بوده، به این دلیل که می تواند هر عضو، دستگاه یا بخش از بدن را مورد آسیب قرار دهد.برخی مبتلایان ممکن است از خود التهاب یا دیگر مشکل ها را نشان دهند، آن هم فقط روی پوست و مفاصل، در حالی که دیگر بیمارانعلاوه بر مفاصل، شش ها، کلیه ها، خون و قلب شان نیز دچار مشکل می شود. این نوع از لوپوس نیز توسط دوره های شدت گرفتن بیماری و بهبود مقطعی قابل تشخیص است.
لوپوس ناشی از دارو توسط برخی داروهای تجویز شده ایجاد می شود و علائمی بسیار شبیه به SLE دارد. عمده داروهایی که چنین اثری روی بدن می گذارند مربوط به درمان بیماری های فشار خون که هیدرالازین نام دارند و آریتمی قلب که پروکایین آمید نام دارند هستند.اما در حال حاضر بیش از ۴۰۰ نوع داروی دیگر است که می تواند منجر به آن شود. لوپوس ناشی از دارو معمولا پس از توقف مصرف داروکم کم رو به خاموشی می رود.
موقعیت خاصی نیز با نام لوپوس نوزادان زمانی رخ می دهد که مادر آنتی بادی های مخرب را به جنین خود منتقل می کند. جنین متولد نشده و نوزاد می توانند پوستی پر از ضایعات و دیگر مشکلاتی در قلب و خون داشته باشند. معمولا یک ضایعه ایجاد شده اما در نهایت طی شش ماه اول تولد وی از بین می رود.
