من یک دهه هشتادی هستم! از همان گودزیلا ها!
همان هایی که آمال و آرزو هایشان سقف ندارد! بعضی هایشان، جانشان و درسشان! می خواهند دکتر مهندس بشوند و عجیب مصمم در این راه قدم بر می دارند. عده ای ورزشی و پر جنب و جوش، مخاطب فوتبال و والیبال، طرفدار تیم های پر آوازه! برخی دیگر هنرمند و خلاق، نقاشان ماهر و مستعد! دیگری رویایی و فانتزی، مشتاق بازیگری و شوق شهرت! عده ای رمانتیک و به روز، دنبال کننده پر و پا قرص جهان و پیرامونش!
اما، من...
نه آنقدر درس خوان و دارای شوق به یادگیری، نه جنب و جوش و حرکت های ژانگولری که در بدن باشد، نه خلاقیت و ذوق هنری که در چنته باشد، نه عشق به شهرتی که در وجود باشد و نه حوصله ای که دنبال جهان و اتفاقاتش برود...
من علاقه ام جای دیگری است، مقصدم دور تر از اینهاست!
من عاشق زندگی کردن و زندگی ساختن هستم! من دنبال جهان بهتری هستم! کشوری بهتر، ایرانی بهتر...
تا چند وقت پیش اگر این حرف ها را صرفا جایی می خواندم، صدای خنده ام تا آسمان هفتم می رفت...
اما حال حاضر، دیدم به جهانم، به خودم تغییر کرده! تا کی می خواستم بنشینم سر جایم، صبح ها مدرسه بروم، شب ها تکالیفش را انجام بدهم، چند وعده غذا بخورم،گاها یک سری مهمانی بروم و به حرف های خاله زنکی گوش بدهم، یک سری فیلم خزعبل ببینم و به اخبار و اتفاقات جهان، به بهانه سن و سالم بها ندهم؟!
ایران فردا را من و امثال من خواهیم ساخت! اگر من به دهه هشتادی بودنم افتخار نکنم، از این "بزرگتر ها" چه توقعی می رود؟
آری، من یک دهه هشتادی هستم، با افتخار!..
#زندگی-کردن-ها
#دهه-هشتاد!
