خوب همانطور که می دانید پدر و مادری یک تعهد و شغل مادام العمر است و در تمام مراحل زندگی ادامه دارد اما در این مسیر با تغییر و رشد بچه ها نقش ما فرق می کند.
بچه ها تا کوچک هستند، وظیفه والدین این است که به آنها آموزش بدهند و در واقع نقش معلم و آموزشگر را برای آنها داشته باشید اینکه چطوری غذا بخورند ، نحوه دستشویی رفتن را به آنها یاد بگیرند ، چطور بازی کنند و ... این نقش تا 6 سالگی فرزندتان ادامه دارد.
در دوران ابتدایی یعنی بین 6 تا 12 سالگی که زمان یادگیری مستقل شدن بچه ها در جذب اطلاعات است نقش والدین به مدیر و سرپرست تغییر می کند یعنی کسی که بر کار بچه ها نظارت می کند اما همچنان ما نقش آموزشگری خود را هم داریم .
اما در دوران نوجوانی با توجه به تغییرات بسیار زیاد جسمی و شناختی در بچه ها ، آنها شروع به مدیریت خودشان و برنامه هایشان می کنند و شما از نقش مدیر بودن اخراج می شوید. و شاید این یکی از سخت ترین و دردناک ترین قسمت تجارب والدگری شما باشد. بچه ای که تا چند وقت قبل برایش تصمیم می گرفتید الان بصورت علنی با شما و تصمیمات شما مخالفت می کند .
در این موقعیت شما تنها دو راه حل دارید :
البته ذکر این نکته اینجا مهم است که ویژگی هایی که در ادامه درباره آنها صحبت می شود جز ابزارهای ما در همه ارتباطها و در همه سنین فرزندان است اما استفاده از آنها در ارتباط با فرزند نوجوانتان جز ضروریات می باشد. و اینجا نیاز از است از ابزارهای کوچینگ استفاده کنید تا دریچه ارتباط با فرزند نوجوانتان را باز نگه دارید و بتوانید همراه او برای گذر از نوجوانی به بزرگسالی باشید.
توجه به این نکته مهم است برای این تغییر نقش بهتر است از دوران پیش نوجوانی فرزندتان خود را آماده کنید تا بتوانید به موقع با این تغییرات سازگار شوید.
و اینجا باز دو سوال مهم مطرح می شود:
1. میخواهم چگونه والدی باشم ؟
2. و برای این تغییر نقش چه چیزهایی باید یاد بگیرم ؟
منتظر قسمت سوم و ویژگی های یک والد مربی باشید.
