در سال های اخیر #اینستاگرام #توییتر موفقیت های چشمگیری داشتن و در حال حاضر بیشتر از دو میلیارد کاربر فعال دارند و همه این برنامه ها شعار اینکه میتونن باعث افزایش ارتباط بین آدما از طریق فضای مجازی بشن رو دارن.
اینکه میتونن گروه های اجتماعی مردم رو در این دوره از زمان دوباره بازسازی کنن و باعث ترقی و پیشرفت جوامع بشن اما به منظور رشد واقعی مردم مجبورن که در دنیای واقعی تلاش کنن و با مردم ارتباط داشته باشن برای درک بهتر این مثال رو در نظر داشته باشین که اگر روزی دیکتاتوری یا دولت یک کشور این برنامه هارو مسدود کنه و اینترنت رو قطع کنه آیا این گروه های اجتماعی در فضای مجازی که باهم ارتباط زیادی دارن آب میشن میرن زیر زمین یاا دوباره جمع میشن و علیه اون میجنگن؟ آیا قادر هستن بدون اینترنت هم هماهنگ باشن و در فضای مجازی اعتراض خودشون رو سازماندهی کنن؟
فضای مجازی به فضای واقعی آسیب میزنه چراکه ارتباط عمیق و هوشیاری که ما در فضای واقعی و زندگی واقعی داریم رو هیچ گروه مجازی نداره و گروه های واقعی با مجازی تفاوت عمیق و اساسی باهمدیگه دارن و برابری اونها در این دوره از زمان تقریبا غیر ممکن هست برای درک بهتر مطلب شما وقتی که بیمارید میتونید با دوستانتون که کیلومتر ها با شما فاصله دارن حرف بزنید اما اونها نمیتونن برای شما یک لیوان چای یا آب گرم بیارن. یا از شما مراقبت کنن.
تکنولوژی انسان هارو از جسم و افکارشون دور کرده و ما تواناییمون رو برای درک و توجه به اونچه که میخوریم یا بو میکنیم از دست دادیم. ما علاقمون رو به اونچه که در فضای واقعی اتفاق میوفته از دست دادیم و دنبال اخبار در فضای مجازی هستیم. در موقعیت های مهم زندگیمون به دنبال لذت بردن و تحلیل شرایط در لحظه نیستیم بلکه دنبال اینیم که از موقعیت عکس بگیریم و در فضای مجازی از جمله #اینستاگرام به اشتراک بزاریم و منتظر دکمه لایک یا ریپلای بقیه باشیم و بر حسب این ری اکشن ها در فضای مجازی ما به حس خودمون پی می‌بریم اینکه میخوایم خوشحال باشیم یا ناراحت و تسلطمون رو بر احساسات و رفتار خودمون از دست دادیم. اعضای جوامع دولتمندی امروزی نیازی به هوشیاری شدید در زندگیشون ندارن ما به راحتی همه چیز رو تهیه میکنیم. ما غذامون رو شکار نمیکنیم و به اونچه که میخوریم دقت نمیکنیم به زمین زیر پامون توجه نداریم. ما غذامون رو از سوپر مارکت تهیه میکنیم در حالیکه داریم دایرکت #اینستاگراممون رو چک میکنیم و حتی وقتی اون غذارو میخوریم واقعا متوجه مزه واقعیش نمیشیم چون داریم به تلوزیون نگاه میکنیم.
مردم نیاز ندارن که تجاربشون و لحظه هاشون رو با دیگران به اشتراک بزارن. اونها نیازمندن ک
ه تجاربشون رو با خودشون به اشتراک بزارن و با جسم خودشون ارتباط برقرار کنن. شاید بگن که عدم ارتباط انسان ها با خودشون به دلیل کمبود اونها در اعتقاد دینی یا عدم حضور اونها در گروه های مختلف مثل کلیسا یا مسجد یا هرچیز دیگه باشه ولی این اعتقاد ریشه درستی نداره. انسان ها هزاران سال بدون اینترنت بدون دین و مذهب با خوشحالی زندگی کردن حتی اینکارو میتونن الان هم انجام بدن ولی اگر کسی ارتباط خودش رو با جسمش از دست بده در پوچی و عذاب زندگی خواهد کرد. کسی اگر با جسمش راحت نباشه هرگز با دنیایی که توش زندگی میکنه هم راحت نخواهد بود.
ما میتونیم بیش از 1000 نفر در فضای مجازی فالوور داشته باشیم و ادعای دوستی با اونارو داشته باشیم ولی به هیچ گروه دوستانه ای تعلق نداشته باشیم احساس تنهایی و دورافتادگی میکنیم. جوامع صمیمی از هم پاشیدن و تلاش برای جایگزینی این جوامع صمیمی با ملت ها و احزاب سیاسی هرگز موفق نمیشه چون میلیون ها دوست شما در ملل متفاوت و حزب های مختلف صمیمیت یک دوست رو به شما ارائه نمیده. حتی از هم گسیختگی های سیاسی و اجتماعی این زمانه ما در همین رخوت و کسالت ریشه داره.
