راستش از اولین روزی که صفحه ویرگول را پیدا کردم و جذب مطالب قشنگش شدم،خیلی خوشحال شدم.قشنگی مطالبی که احساس کردم،خیلی از افراد لااقل می توانند در این صفحه احساس راحتی کنند و از دردهایشان بگویند بدون اینکه از کسی بترسد و نگران بشند تا مبادا کسی روی زخمشان نمک بپاشند.
من باخواندن بعضی از نوشته ها،می فهمم که در این دنیا چه دردهای مشترکی هست ولی انسان ها در دنیای واقعی از هم فرار می کنند و می ترسن،در صورتیکه اگر در دنیای واقعی آنقدر به هم نزدیک بودیم،بدون ترس و دلهره،فکر نکنم دیگر کسی از دردهایش می نالید یا حرفی که سرزبان اکثریت انسان هاست : " من تنهام ".
شاید انسان ها هیچوقت نتوانند، به هم نزدیک شن و مرهمی برای هم دیگر شوند،اما با قاطعیت می توانم بگویم که هیچکس تنها نیست،دردهای ما خیلی شبیه دردهاییست که اینجانوشنه می شوند،یا اصلا درد نباشد، کسی نیاز به یک هم صحبت دارد،مثلا دوست دارد از روزمرگی های زندگی و از هیجانات زندگیش برای کسی حرف بزند( بدون ترس از مسخره کردن و سرزنش ). صفحه ویرگول به ما کمک می کند.
پس به خیال راحت بنویسیم . ....?
