ما نمی‌توانیم از مردم انتظار داشته باشیم تا کاملا از ریسک ابتلا جلوگیری کنند.
پ.ن مترجم: من یه نکته‌ای رو متذکر بشم که ترجمه این مطالب به معنای تایید 100% مطلب نیست.بلکه مطالبی است که قابل تامل هستند و ممکن است برای برنامه‌ریزی در آینده مفید باشند.
مایا سالاویتز نویسنده کتاب پرفروش نیویورک تایمز، مغز ناشناخته: یک روش جدید انقلابی در شناخت اعتیاد.
با ادامه فصل تعطیلات و درحالی که انتظار می‌رود انتشار Covid-19 به طور گسترده‌ای بدتر شود، بسیاری از ما با تصمیم سختی روبرو هستیم: آیا مراسم عید را برگزار کنیم یا نه؟ یا اینکه آیا باید جشن‌ها را محدود کنیم یا نه؟
طی این بیماری همه‌گیر که بیش از 1.4 میلیون نفر در دنیا جان خود را از دست داده‌اند، بدون شک امن ترین استراتژی پرهیز از جشن با کسانی است که در خارج از خانه‌هایمان قرار دارند. اما بسیاری برای ارتباط اجتماعی ارزش بیشتری نسبت به ایمنی قائل هستند و تقاضای رسمی و احساس گناه دادن به مردم می‌تواند نتیجه عکس دهد.بنابر این چگونه می‌توانیم امنیت و سلامت خود را به تعادل برسانیم تا اطمینان حاصل کنیم که هرچه بیشتر جان خود را نجات می‌دهیم؟
مفهومی که برای افراد معتاد به مواد مخدر ایجاد شده می‌تواند کمک کند.
این ایده که به عنوان «کاهش آسیب» شناخته می‌شود، در بحران ایدز در اوایل دهه 80 ظهور کرد و از آن زمان به یک جنبش بین‌المللی در بهداشت عمومی تبدیل شده است، که در همه جا، از دانشکده‌های پزشکی گرفته تا برنامه‌های تبادل سرنگ، تدریس می‌شود. درحالی که این اصطلاح اکنون در رسانه‌ها وجود دارد، ریشه اصلی آن در جوامع مبارزه با مواد مخدر به ندرت منتشر شده است که باعث شده بسیاری از چیزهایی که این ایده آموزش می‌دهد پنهان بمانند.
یک مفهوم راهنما این است که شرم و زور روش‌های بی‌نتیجه‌ای برای تلاش برای تغییر رفتار است، به ویژه هنگامی که افراد احساس می‌کنند فعالیت مربوطه برای بقای عاطفی آن‌ها حیاتی است. در بهترین حالت، تاکتیک‌های سخت، رفتار را به زیرزمین می‌کشاند.(پنهان‌کاری).در مقابل، با کاهش آسیب، راه‌حل‌ها از بالا تحمیل نمی‌شوند بلکه در عوض انجام پروتکل ناشی از همکاری احترام‌آمیز بین افراد آسیب دیده و کارکنان بهداشت است.
راهنما: برنامه تبادل سرنگ، برنامه‌ای بود که افراد معتاد به مواد مخدر سرنگ آلوده را به سازمانی تحویل می‌دادند و درعوض سرنگ نو تحویل می‌گرفتند.
به عنوان مثال، برنامه‌های تبادل سرنگ را در نظر بگیرید.جایی که برای اولین ایده کاهش آسیب مطرح شد. اولین تبادل سوزن در سال 1981، قبل از شناسایی HIV، توسط افرادی که خود دارو را تزریق می‌کردند انجام می‌شد. در سال‌های گذشته، در روتردام در هلند، نیکو آدریانز سازمانی مردم‌نهاد را تاسیس کرد که آن را «اتحادیه مواد مخدر» نامیده بود ، با این ایده که کارهای حمایتی را مانند سایر گروه‌های حاشیه‌ای انجام دهد.
در پاسخ به شیوع هپاتیت B، یک بیماری کبدی عفونی، گروهی شروع به تهیه سوزن تمیز برای کاربران کردند و مقامات بهداشت عمومی بودجه مورد نیاز را تامین کردند. از آنجا که خود آدریانز در گذشته مواد مخدر مصرف می‌کرد می‌دانست که سوزن زدن یک مراسم لذت بخش نیست بلکه آخرین راه چاره است. او بالافاصله دید که اگر مردم بخواهند، تغییر خواهند کرد. چنین دانش درونی اغلب برای تدوین استراتژی موثر بهداشت عمومی ضروری است.
ایده اساسی در مورد کاهش آسیب این است که هدف از سیاست‌گذاری یا اقدامات فردی باید ایجاد کمترین آسیب ممکن باشد، با توجه به اینکه مردم همیشه در این زمینه به ترجیحات مقامات بهداشتی یا حتی ترجیحات خود پایبند نیستند. اما با حداقل رساندن آسیب همراه با تصمیمات بهداشتی می‌تواند باعث نجات و بهبود زندگی افراد شود. در سال 1986، انگلیس برای مقابله با ایدز مبادله سوزن را مانند هلندی‌ها پیش گرفت و افرادی که در آنجا از مواد مخدر استفاده می‌کردند و مقامات بهداشتی ایده وسیع کاهش آسیب را به عنوان یک اصل راهنما مفهوم‌سازی و گسترش دادند.
در مورد Covid-19 ما از قبل می‌دانیم که بسیاری از ما با وجود پاندمی، به معاشرت خود ادامه خواهیم داد. این برای زیست انسانی اساسی است: مغز ما برای رفع استرس و اغلب تجربه لذت، نیاز به تماس اجتماعی دارد. تحقیقاتی که به تازگی در Nature Neuroscience منتشر شده نشان می‌دهد که ما به معنای واقعی کلمه تمایل به ارتباط اجتماعی داریم. درواقع، این ولع توسط مدار مشابه اعتیاد انجام می‌شود با این تفاوت که ماده دومی اساسا یک پیوست زیستی و روانی مضر به یک دارو است نه شخص. بنابراین، بعید است که شرم و ننگ به شما کمک کند، همانطور که برای مبارزه با مواد مخدر عمل نکرد.
در عوض برای کمک به مردم در محافظت از خود، کارشناسان کاهش آسیب می‌گویند ، درک اهداف و رویاهای آن‌ها مهم است و نه اینکه اولویت‌ها و ارزش‌های خود را به سادگی به آن‌ها تحمیل کنیم.
یک ایده مرتبط و مهم این است که ارتباطات ریسکی باید محترمانه باشد.اطلاعات باید این شک را به مردم منتقل کند که می‌توانند اطلاعات را هضم کنند، خطرات را بسنجند و برای خود انتخاب کنند. در روزهای ابتدایی شیوع ایدز، بسیاری از مقامات بهداشتی استدلال کردند که تنها راهی که تزریق‌کننده‌ها می‌توانند خطرات خود را مدیریت کنند ترک کامل مواد مخدر است. در مقابل، کاهش‌گرایان متوجه شدند که رفتار با مردم به طوری که گویی توانایی تصمیم‌گیری بهتر را دارند، در واقع آن‌ها را قادر به انجام چنین کاری می‌کند. به عنوان مثال، مطالعات، مشارکت در مبادله سوزن را برای بهبود در سلامتی، کاهش تعداد تزریق و افزایش پذیرش در درمان مرتبط می‌دانند. در واقع، از آنجا که اولین بار برنامه‌های خدمات سرنگ و سایر اقدامات برای گسترش دسترسی به سوزن در ایالات متحده آغاز شد، میزان آلودگی به HIV در میان مصرف‌کنندگان تزریقی در آمریکا 80 درصد کاهش داشته است.
با این وجود، در طول بیماری همه‌گیر Covid-19، ارتباطات خطرناک شک‌برانگیز بوده و در برخی مواقع از آن حمایت می‌شود. پیشتر به تصمیمات اولیه موسسه ملی بهداشت و سایر مقامات بهداشتی در مورد نادیده گرفتن اثربخشی ماسک‌ها به منظور ذخیره آن‌ها برای کارکنان بهداشتی، نگاه کنید. به عنوان مثال، در 6 مارس، آنتونی فاوچی، مدیر انستیتوی ملی آلرژی و بیماری‌های عفونی در NIH، به برنامه «60 دقیقه» گفت که :«هیچ دلیلی ندارد مردم با ماسک راه بروند». اگرچه این بیانیه‌های اولیه نیز تحت تاثیر کمبود اطلاعات قرار داشتند، اما اطلاعات واضحی درباره استدلال موجود در آن‌ها و دلایلی که بعدا این توصیه‌ها معکوس شدند به مردم داده نشد. در کاهش آسیب، برقراری ارتباط روشن برای حفظ اعتماد ضروری است.
اما شاید مهمترین ایده کاهش آسیب در تعطیلات از آلن مارلات فقید، که یکی از محققان برجسته اعتیاد در دانشگاه واشنگتن بود،برآید. وی پدیده‌ای را شناسایی کرد که آن را «اثر نقض پرهیز» نامید.این ایده بدین منظور بود که وقتی افراد نسبت به رفتارهای خطرآمیز رویکردی همه یا هیچ دارند. در اصطلاح عامیانه به عنوان «اثر به درک» شناخته می‌شود.این اثر به ویژه هنگامی که ما از خستگی همه‌گیر رنج می‌بریم خطرناک است.
ایده اساسی این است: وقتی پرهیز "کامل" را تنها معیار موفقیت خود قرار دهید، هر فرد، با هر لغزش می‌تواند پایان کار پیشرفت را احساس کند. این باعث می‌شود که وضعیت افراد در فرارهای کوچک (که وقتی افراد سعی در تغییر رفتار دارند و بسیار رایج است) بسیار خطرناک تر شود. شما فکر می‌کنید:«من قبلا قانون رو شکستم حالا که چی؟» سپس یک جرعه ویسکی تبدیل به 10 لیوان می‌شود و شاید کمی هم کوکائین کشیدن.
طرفداران کاهش آسیب رویکرد دیگری دارند. آن‌ها ایمنی را در خطرناکترین موقعیت‌ها بدون انتظار از بی‌نقص بودن اوضاع در هرثانیه، در اولویت قرار می‌دهند. در صورت خطا شما آنچه را که اتفاق افتاده است را بررسی می‌کنید و از این اطلاعات برای انجام بهتر پروتکل در دفعه بعدی استفاده می‌کنید. شما به جای مجازات کردن خود، به دنبال تغییر مثبت هستید.
چگونه این امر برای Covid-19 اعمال می‌شود؟ این ممکن است به معنای نگرانی کمتر درمورد انتقال از طریق سطح، اما کوشش در مورد ماسک زدن باشد. این ممکن است به معنای اجازه دادن به پیک نیک گاه به گاه دوستانتان در فضای باز باشد، اما غذا نخوردن در رستوران مورد علاقه خود در سالن سربسته باشد. شما تشخیص می‌دهید که در چه نقطه‌ای خطر در اوج خود است و تلاش خود را در آنجا متمرکز می‌کنید و از توجه بیش از مورد نیاز صرفه‌جویی می‌کنید.
مخالفان کاهش آسیب معمولا استدلال می‌کنند که ارائه اطلاعات برای به حداقل رساندن آسیب‌ها صرفا باعث تایید و ارتقا رفتارهای پرخطر می‌شود. اما تحقیقات خلاف آن را نشان می‌دهد: به عنوان مثال، مطالعات نشان داده است که شرکت‌کنندگان در تبادل سوزن بیشتر به دنبال ترک مواد مخدر هستند. نتایج مربوط به افرادی که برای درمان اعتیاد از هروئین با نسخه استفاده می‌کنند، مشابه است: آن‌ها در مقایسه با درمان دارویی سنتی، مدت طولانی‌تری در معالجه باقی می‌مانند و کاهش بیشتری در مصرف مواد مخدر نشان می‌دهند.
بنابراین درحالی که آماده می‌شویم ماه‌های آینده برای جشن‌های چانوکه، کریسمس، کوانزا [و صد البته یلدا و نوروز] را جشن بگیریم، باید تشخیص دهیم که نقص، شکست نیست و یک لغزش به معنای از بین رفتن همه‌چیز نیست. همه ما در این مرحله ناامید از ارتباط اجتماعی خارج هستیم. سرزنش و شرمساری مردم برای دنبال کردن پرتوکل‌ها فقط مقاومت، انکار یا نیرنگ را به دنبال خواهد داشت. هر یک از ما باید خطرات خود را با ارزش‌های خود بسنجیم. به خاطر داشته باشیم که در طی همه‌گیری، انتخاب‌های فردی بر جمع تاثیر می‌گذارند.
و داده‌ها برای اطلاع از تلاش‌های کاهش آسیب Covid-19 به طور فزاینده‌ای در دسترس است. Hunala <br/> دانشگاه Yale و My Covid Risk دانشگاه Brown و برنامه ارزیابی ریسک جورجیا بر اساس گسترش ویروسی محلی و خطرات مرتبط با فعالیت‌های خاص، اطلاعاتی را برای تصمیم‌گیری فردی ارائه می‌دهند.
با استفاده از ابزارهایی از این دست، می‌توانیم تلاش خود را بر روی استراتژی‌هایی که احتمالا از ما محافظت می‌کند متمرکز کنیم، نه اینکه انتظار داشته باشیم خودمان و دیگران به طور مداوم «فقط نه بگوییم».استفاده از کاهش آسیب چه در سطح فردی و چه در سطح جمعیت، احتمالا باعث نجات جان افراد بیشتری نسبت به خواسته‌های غیرواقعی برای پرهیز کامل شود.
و برای این بینش مهم، ما می‌توانیم از گروهی از افرادی که مواد مخدر مصرف می‌کردند و همچنین قاطعانه به ظرفیت انسان برای تغییر مثبت باور داشتند، تشکر کنیم.
منبع Popular Science
