بخش13-چرا برای نابودی ملتم گریه میکنم

انسان بدون زنده بودن این حیوانات چه ارزشی دارد اگر این حیوان منقرض شوند انسان‌هایی که رویشان وحشی شده می‌میرد

انچه دچار حیوانات می‌شود دامگیر انسان نیز می‌شود حیات همه موجودات هستی به هم گره خورده است

باید به فرزندانت بیاموزی که پدران و نیاکان ما در این سرزمین آرامیده‌اند باید به زمین احترام بگذارید و آنان بیاموزید همانگونه که به فرزندان خویش آموختیم این سرزمین مانند مادر ماست

اگر مصیبتی که به آن وارد می‌شود دچار فرزندان آن نیز می‌شود اگر انسان روی زمین آب دهان بیندازد مثل این است که روی خود آب دهان انداخته است

ما به روشنی آگاهیم که زمین به انسان وابسته نیست این انسان است که به زمین وابسته است به خوبی می‌دانیم همان گونه که عامل خون عضای یک خانواده را با هم متحد و منسجم می‌کند همه اشیا نیز آمیخته به هم هستند

هر بلایی که به زمین وارد آید به فرزندان زمین هم آسیب می‌رسد  بافت عنکبوتی به دست انسان نیست انسان یکی از تارهای آن را تشکیل می‌دهد

اگر آسیبی که به این بافت عنکبوتی وارد بیاورید به سر خود آورده‌اید 

در مبنای به مکانی برای اقامت ملت من اختصاص داده‌اید می‌رویم  تا در صلح برای ما مهم نیست بقیه عمر خویش را کجا سپری کنیم روزها و ساعت‌های معدودی خواهد بود این سرزمین می‌زیستند متولد خواهند شد

گروه‌های اندکی در اعماق جنگل‌ها سرگردان هستند

نسل آینده قوی و سرشار از امید بودن گریه و زاری نخواهد کرد  اما چرا باید برای نابودی باید گفت که مردان بزرگ سازندگان اقوام و جوامع هستند

مردان بزرگ مانند امواج دریا به این جهان می‌آیند و می‌روند شما نیز ای مرد سفید پوست که دوش به دوش خدایت راه می‌روی و مانند دو دست با او سخن میگویی و بالاخره خواهیم دید

نسل کشی سرخ پوستان امریکا صفحه 167