تریلوبیت ها موجوداتی از شاخه بندپایان (Arthropoda) بودند که حدود 252 الی 521 میلیون سال قبل میزیستند و در انتهای دوران پالئوزوئیک (یکی از چهار دوران زمین شناسی) منقرض شدند. تریلوبیت ها از اولین بی مهرگانی هستند که اکنون نقش ویژه ای در فسیل شناسی و دیرین شناسی ایفا می کند.
این موجودات دریازی، از جمله جانوران کفزی بودند که در درون رسوبات و کف دریا و به طور کل در آب های نسبتا کم عمق و محیط های گرمسیری زندگی می کردند.
وجود اکسیژن و غذا در دریا و آب های کم عمق باعث ایجاد شرایط زیستی مناسب برای جانورانی چون جلبک، دوکفه، ماهی ها، تریلوبیت ها و … می شود. تریلوبیت ها همانند دیگر بند پایان برای رشد خود به صورت چرخه ای پوست اندازی می کنند. با توجه به سرعت رسوب گذاری در نواحی کم عمق آب، هر تریلوبیت در دوره های مختلف پوست اندازی، فسیل و سنگواره های بسیاری از خود بر جا گذاشته است.
تریلوبیت ها از دسته بی مهرگان دریازی و از شاخه بندپایان می باشد که به دوران پالئوزوئیک و دوره زمین شناسی کامبرین – پرمین تعلق دارد. پیدایش این گونه به 500 میلیون سال پیش برمی گردد و حدود 280 میلیون سال پیش منقرض شده است.
کرینوئید از دسته بی مهرگان دریازی و از شاخه بندپایان می باشد که با نام حیوان گیاه نما نیز شناخته می شود. این نمونه به دوران پالئوزوئیک و دوره زمین شناسی اردوویسین تعلق دارد و پیدایش آن به حدود 450 میلیون سال پیش برمی گردد. لازم به ذکر است که تعدادی از این گونه در حال حاضر نیز موجود می باشد.
این جانور از دسته بی مهرگان دریازی و از شاخه شکم پایان می باشد که به دوران پالئوزوئیک و دوره زمین شناسی اردوویسین تعلق دارد. پیدایش این گونه به 400 میلیون سال پیش برمی گردد و تعدادی از آن در عصر حاضر موجود می باشد.
براکی پودا از دسته بی مهرگان دریازی و از شاخه بازو پایان می باشد که به دوران پالئوزوئیک و دوره زمین شناسی کامبرین برمی گردد. پیدایش این گونه به 500 میلیون سال پیش تعلق دارد و همچنان تعدادی از این گونه موجود می باشد.
صدف دو کفه ای از دسته بی مهرگان دریازی و از شاخه تبرپایان می باشند. این گونه نیز به دوران پالئوزوئیک و دوره زمین شناسی اردوویسین تعلق دارد و پیدایش آن به حدود 450 میلیون سال پیش برمی گردد و در حال حاضر نیز موجود می باشد.
ماهی ها از دسته مهره داران دریازی و از شاخه طناب داران هستند که به دوران پالئوزوئیک و دوره زمین شناسی اردوویسین برمی گردد. پیدایش این گونه به 450 میلیون سال قبل تعلق دارد که در عهد حاضر نیز موجود می باشد.
سنگ مایسا از دسته سنگ های مرمریت بوده که وجود آن به حدود 500 میلیون سال پیش از دوره زمین شناسی پالئوزوییک برمی گردد. وجود انواع گسترده ای از اطلس فسیل ها درون این سنگ، به طوری که اجزای آن ها به وضوح قابل رؤیت می باشند، سنگ مایسا را به سنگی متمایز و خاص تبدیل کرده است. ساختار این سنگ در آب های اقیانوس و از وجود ابتدایی ترین موجودات محیط زیست چون پوسته ها، صدف ها، اسکلت ماهی ها و بی مهرگان سخت پوستی مثل تریلوبیت ها، براکی پودا ها، دوکفه ای ها و انواع جلبک ها ایجاد شده و از آن زمان وجود آنها را در خود نگهداری کرده است.
سنگ مایسا در کنار طرح و رنگ زیبای خود، سنگی بسیار سخت بوده که از مقاومت و استحکام بالایی برخوردار می باشد. پس از پسروی و پیشروی ها مداوم اقیانوس ها طی سالیان طولانی، در نهایت سنگ مرمریت در اثر گرما و فشار های موجود در دوران دیاژنز، تبلور پیدا کرد و سپس بر اثر دگرگونی ها و فشار های کوه زایی، به سنگی سخت و مستحکم تبدیل شد. پس از تمام مراحل ایجاد، تبلور و دگرگونی سنگ مرمریت، سرانجام سنگ مایسا پدید آمد تا وجود تمام موجودات نهفته در خود و تاریخی که از آن سر چشمه می گیرد را با زیبایی تمام به نمایش بگذارد.
اکنون این سنگ پس از استخراج و طی کردن مراحل فراوری در کارخانه، در ابعاد تایل سنگ مرمریت مایسا و اسلب سنگ مایسا عرضه شده و با جلوه تماشایی خود در معماری ساختمان ها به کار گرفته می شود.
