زالو به عنوان یک شگفتی از دل طبیعت به چرخه درمان قدم گذاشته در سالهای دور از خواص بینظیرش در درمان انواع بیماریها استفاده میشد و کم کم با ظهور طب مدرن و تقابل با طب سنتی جایگاه خودش رو از دست داد تا دوباره به خاطر وجود آنزیم‌های بیشمارش تبدیل به درمانگری کوچک و معجزه آسا شود تا جایی که تقابل و افراط و تفریط‌های پزشکی مدرن هم نتوانست این موجود را نادیده بگیره و از سال 2004 سازمان غذا و دارو آمریکا FDA زالو را به عنوان یک ابزار پزشکی تایید کرد تا بتوان از این خونخوار زندگی آفرین در درمان بیماریها استفاده کرد.
از زالو درمانی بیشتر در سه دسته استفاده می‌شود:
البته استفاده از زالو محدود به این موارد نمی‌شود و استفاده‌های بسیاری در بیماری‌هایی از قبیل سکته‌های قلبی و مغزی، واریس، میگرن، سینوزیت و غیره می‌شود. همچنین از زالو در موارد آرایشی برای روشن کردن رنگ پوست، از بین بردن لک و جای جوش و غیره استفاده می‌شود.
می‌توان گفت شروع استفاده پیشرفته از زالو و فرآورده‌های آن در ایران توسط حکیم ابن‌سینای بزرگ بوده است. ابن‌سینا بررسی‌های دقیقی در مورد زالو درمانی و ساختار بدن زالو انجام داد و ترجمه آثار او به لاتین، سبب آشنایی اطبا غرب با زالو درمانی نوین شد.
رازی و ابن‌سینا هر دو روی سه روش خون‌گیری (فصد، حجامت و زالو درمانی) کار کردند و سپس ترجمه آثار ابن‌سینا، زالوشناسی و زالودرمانی در غرب را رواج داد و کتاب‌های مرجع در این مورد تدوین شد و زالوها از نظر علمی طبقه‌بندی شدند. ابن سینا بود که برای اولین بار زالوهای سمی و غیررسمی را تفکیک نمود و همچنین در مورد آناتومی زالو تحقیقاتی دقیق انجام داد و بیان کرد که زالو دارای سه فک است که به کمک آن‌ها پوست را می‌شکافد.
حکیم بوعلی‌سینای بزرگ در مورد مکان‌های به‌دست آوردن زالو نیز دارای نظریه‌های خاص خود بود و معتقد بود که زالویی که در آب جاری و در برکه‌های دارای پوشش گیاهی زندگی می‌کند بدون سم می‌باشد. در عوض زالوهایی که روی بدن خود دارای موهای شبیه به پشم می‌باشند و یا به رنگ رنگین کمانی هستند سمی‌اند.
ایشان معتقد بودند زالو انداختن از فصد بسیار مفیدتر است زیرا فصد خون سطحی را خارج نموده ولی زالو خون را از اعماق بدن خارج می‌کند.
نکته بسیار جالب در نظریات ابن‌سینا این است که او معتقد بود در موقع زالو انداختن باید وسایل جلوگیری از خونریزی بر بالین بیمار آماده باشد، زیرا بعضی از افراد به دلیل این‌که ماده انعقاد کمتری دارند، دچار خونریزی بیشتری می‌شوند و این امر می‌رساند که این حکیم بزرگ در خون‌شناسی نیز بسیار صاحب نظر بوده است و به خوبی دریافته بود که افراد از لحاظ سرعت انعقاد خون متفاوتند و ماده‌ای در خون وجود دارد که به انعقاد خون کمک می‌کند و این اظهارات و اعتقادات وی نشان می‌دهد ایشان در دانش خون‌شناسی چندین قرن جلوتر از زمان خودش بوده است.
برای آشنایی بیشتر میتونین به اینجا مراجعه کنید تا اطلاعات علمی بیشتر را مطالعه کنید.
