نمیدانم چرا خواستم تجربه این سفر چند روزه به دل شهرهای کویری ایران را اینجا بنویسم. شاید به خاطر اینکه زیبایی های بی نظیر شهرهای کویری هنوز برای ما آنقدر مانند مناطق جنگلی و دریایی ملموس نیست. در ابتدای این نوشته عنوان کنم، من خیلی اهل تفریحات هیجانی مثل آفرود و... نیستم و اتفاقا احساس میکنم یکی تمرین هایی که در سفر باید انجام دهم این است که دنبال فعالیت های دوپامینی نباشم و در تلاش برای دیدن، درک و لمس جزییات در دل طبیعت و فرهنگ هر منطقه و آشنایی و هم صحبت شدن با اهالی هر زیست بوم باشم.
روز اول
سفر ما از تهران از جاده ی دامغان، سمنان به سمت شهر کویری جندق آغاز شد. اسم جندق را از یکی دوستان اهل سفر شنیده بودیم. در جستجوی آنلاین یکی از اقامتگاه های بوم گردی به نام آرامش کویر را پیدا کرده بودم. ما عصر به شهر جندق رسیدیم. جندق شهری کویری و تاریخی 2000 ساله در استان اصفهان است.
بعد از استراحتی کوتاه، رفتیم تا قلعه قدیمی این شهر که به دوران ایلخانیان و ساسانیان برمیگردد را ببینیم. متاسفانه علی رغم قدیمی و زیبا بودن قلعه، هیچ نگهداری و محافظتی از آن نمیشد، و برای ما ایرانیان جای تاسف است که قدر ارزشمندترین آثار تاریخی مان دانسته نمی شود. بعد از آن در راستای کوچه پس کوچه های شهر جندق قدم زدیم. بافت این شهر کویری سنتی و مذهبی است؛ مغازه هایی اعم از خرازی و خیاطی و ... آدم را یاد سال های دهه 70 می انداخت، و حسی نوستالژیک را در دل آدم زنده می کرد. در صحبت با اهالی محلی متوجه شدیم که سوغات این شهر کوچک زعفران و سیر است. فصل سیر هنوز نرسیده بود و ما موفق شدیم از خود یکی از کشاورزان بومی زعفران آنجا که عطر خیلی نابی داشت را خریداری کنیم. شب را در کنار خانواده ای که اقامتگاه را می گرداندند چایی آتشی نوشیدیم و گفتگو کردیم و طی صحبت ها پیشنهاد شد که برای رفتن به سمت طبس و اصفهک، از مسیر روستای بیاضه برویم.
روز دوم
صبح زود، جندق را به سمت روستای بیاضه ترک کردیم. روستای بیاضه درست در ۵۳ کیلومتری جنوب شرقی شهرستان خور و بیابانک، واقع در منطقه نایین اصفهان، روستایی باستانی و تاریخی در سرزمین زیبای کویر جاخوش نموده است.
آثار تاریخی این روستا نیز به نوعی رها شده بود و مراقبتی خاصی از آنها نشده بود و در معرض تخریب بودند. نکته ای که برایم جالب بود، استفاده از تنه درختان نخل در ساختن خانه های روستایی است.
از سمت بیاضه راه افتادیم، و به سمت شهر طبس ادامه دادیم. در مسیر، پادکست ماجرای مشروطه امیر خادم را گوش میکردیم و از مسیر لذت میبردیم. البته این را بگویم سفر همیشه چیزهای غیرمنتظره هم در آستین دارد. در بخشی از جاده طوفان شن بود و بخش هایی پستی و بلندی غیرمعمول داشت که ما سعی کردیم با سرعت آرام و چراغ راهنمای چشمک زن مسیر را طی کنیم. بعد از حدود 3 ساعت رانندگی به طبس نزدیک شدیم. جاهای دیدنی طبس را با دیدن دره کال جنی شروع کردیم و سپس به روستای زیبای ازمیغان رفتیم. شهرت این روستا به شالیزارها و درختان نخلش است.
مسحور زیبایی این روستا بودیم که شروع به حرکت کردیم به سمت چشمه مرتضی علی. چیزی که در ذهن ما این بود که به جایی میرویم که چشمه ای را ببینیم ولی وقتی به آنجا رسیدیم متوجه شدیم که یک مسیر دره پیمایی از دل رودخانه است که زمانی حدود 2 تا 3 ساعت لازم دارد تا بتوان با آرامش مسیر رودخانه را قدم زد و از مسیر لذت برد. پیشنهاد میکنم که برای دیدن این چشمه حتما یک برنامه نیم روزه را در نظر بگیرید، کفش/دمپایی مناسب پیمودن مسیر در رودخانه را همراه داشته باشید. مسیر واقعا زیبایی بود و وقتی ما رسیدیم قطره قطره باران هم در حال باریدن بود که حال و هوای جالبی را ایجاد کرده بود. جالب بود که آب رودخانه خیلی سرد نبود و وقتی به چشمه مرتضی علی رسیدیم، گرمای چشمه واقعا لذتبخش بود. رودخانه پر از ماهی های کوچک است که در اطراف پاهای گردشگران شنا میکنند و حس غریب و جالبی به آدم دست می دهد.
برای اقامت شب دوم، با صحبت با یکی از دوستان مان پیشنهاد شد در روستای اصفهک در 35 کیلومتری شرق طبس بمانیم، اخیرا جمعی از دوستان بومی اهل ذوق اقامتگاه بوم گردی متناسب با شرایط بومی و محلی منطقه ایجاد کرده بودند. بقیه داستان سفر را در بخش دوم می نویسم. امیدوارم این سفرنامه برای دوستان اهل سفر و ایران دوستان مفید فایده باشد.
